Όλος ο κόσμος, όλα τα έθνη, με θάμβος
και έκπληξη παρακολουθούσε το ξεσήκωμα ενός λαού, που ποθούσε πάνω απ’ όλα την
ελευθερία, γι’ αυτό και τόλμησε να πει το ΟΧΙ. Τόλμησε ο ελληνικός λαός ως
αδύναμος Δαβίδ να τα βάλει με τον Γολιάθ της εποχής εκείνης, τη μεγαλύτερη
πολεμική μηχανή που σάρωνε στο διάβα της τα πάντα. Κι είναι αξιοθαύμαστο το
έπος του ’40, διότι ίσχυσε η φωνή της εθνικής συνείδησης, η αγάπη στην Πατρίδα
και στην ελευθερία, η αγάπη στα πατροπαράδοτα ιδανικά, με το ιδιαίτερο χάρισμα
από το Θεό δοσμένο, το Πνεύμα. Οι νίκες των Ελλήνων ήταν και είναι νίκες του
Πνεύματος. Το πνεύμα νικά την ύλη, ισχύει για τους Έλληνες. Αυτό αποδείχθηκε σε
όλους τους πολέμους μέχρι τώρα.
Οι Έλληνες μαχητές του 1940, αγωνιζόμενοι
ως άλλος Δαβίδ υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, κατατρόπωσαν τα εχθρικά στρατεύματα,
έχοντας όχι την υπεροχή των όπλων ή των οπλιτών, αλλά στο όνομα του μόνου
αληθινού Θεού και Σωτήρος Χριστού και με την πρεσβεία της Υπερμάχου Στρατηγού
του Γένους μας. Μαζί με τα θριαμβευτικά σαλπίσματα πάνω στους τύμβους των ηρώων
μας, οι δοξαστικές καμπάνες της Εκκλησίας μας σημαίνουν τα ευχαριστήρια στην
Παναγία μας, αφού σε Εκείνη η εθνική μας συνείδηση απέδωσε για μία ακόμη φορά
«τά νικητήρια», ονομάζοντάς Την Αγία Σκέπη και Ελευθερώτρια και μεταφέροντας
έκτοτε και την εορτή της αγίας Σκέπης από την 1η στην 28η Οκτωβρίου.
Το 1940 είναι επέτειος ευγνωμοσύνης και
αυτοσυνειδησίας για την ευθύνη που φέρουμε εμείς σήμερα για όσα δεν πράξαμε
σωστά, για όσα προδώσαμε ή περιφρονήσαμε. Καθώς θα αποθέτουμε το δάφνινο
στεφάνι μας στον άγνωστο στρατιώτη, είναι ανάγκη να του ζητήσουμε να μας
διδάξει πάλι την Ελληνορθόδοξη Παράδοσή μας και τη βαθιά σημασία του Πνεύματος
και της Ελευθερίας από όλων των ειδών τα δεσμά.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος προτρέπει:
«φρόντισε, άνθρωπε, να ζης σύμφωνα με τους νόμους του Θεού και κανείς ποτέ δεν
θα σε νικήσει, αλλά και αν φαίνεσαι, ότι είσαι πιο αδύναμος από όλους, θα είσαι
ο δυνατότερος από όλους».
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ’.
Θεοτόκε Ἀειπάρθενε, τὴν ἁγίαν σοῦ Σκέπην, δι’ ἧς περισκέπεις, τοὺς εἰς σὲ ἐλπίζοντας, κραταιὰν τῷ Ἔθνει σου καταφυγὴν ἐδωρήσω‧ ὅτι ὡς πάλαι καὶ νῦν θαυμαστῶς ἡμᾶς ἔσωσας, ὡς νοητὴ νεφέλη, τὸν σὸν λαὸν περιβαλοῦσα. Διὸ δυσωποῦμεν σε, εἰρήνην τῇ πολιτείᾳ σου δώρησαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.
Σήμερον ἡ πανύμνητος Παρθένος, τὴν φωταυγῆ αὐτῆς Σκέπην ἐφαπλώσασα, τοῖς πιστοῖς ἀριδήλως ἐδήλωσε, τὴν πλουσίαν αὐτῆς εὔνοιαν, ἐν εὐκαιρίαις καὶ θλίψεσι ὅθεν τὴν χάριν αὐτῆς αἰνοῦντες, οἱ παρ’ αὐτῆς σκεπόμενοι, ἐν εὐφροσύνῃ βοήσωμεν‧ Χαῖρε Κεχαριτωμένῃ Θεοτόκε, ἡ σῴζουσα τὸ Γένος ἡμῶν, καὶ ἀσφαλῶς περιεποῦσα, καὶ ὁδηγοῦσα πρὸς ὁδὸν σωτήριον.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς