Ανεδείχθη Άγιος της Εκκλησίας, ήταν νέος
ευγενής και ένδοξος στρατιωτικός, αθλοφόρος, δημοφιλής, μεγαλομάρτυρας,
θαυματουργός, μυροβλύτης, προστάτης και πολιούχος.
Επειδή ο Δημήτριος δεν ζούσε κρυφά την
χριστιανική ζωή ούτε ήταν νυκτερινός μαθητής του Χριστού, αλλά μάλλον
διδάσκαλος της αληθείας, ο οποίος άφοβα και φανερά ομολογούσε την ευσέβεια,
ανακαλύπτεται εύκολα από τους διώκτες του Χριστού, ότι καταφρονεί τους θεούς
τους. Ο Μαξιμιανός προσπάθησε με ήπιο ύφος να πείσει τον Άγιο να πιστέψει στα
είδωλα, όμως ο γενναίος Αθλητής του Χριστού με τη δύναμη της πανοπλίας του Θεού
απάντησε τα εξής:
«Αυτή η πίστη μου στον αληθινό Θεό μου
έχει χαρίσει και θα μου χαρίσει στο μέλλον αγαθά άφθαρτα, αναλλοίωτα, αιώνια.
Τον Χριστό από μικρό παιδί λατρεύω και δέχομαι ως Προνοητή, Δεσπότη και Θεό
μου. Αυτόν μου προτείνεις τώρα να αρνηθώ και να προτιμήσω τα φαύλα; Διότι τί
άλλο είναι τα χάλκινα και χρυσά κατασκευάσματα, οι θεοί σου; Και αν το κάνω
αυτό, ποιος φρόνιμος άνθρωπος δεν θα με θεωρήσει ανόητο και απερίσκεπτο;»
Τα θαυμαστά μαρτύρια του Αγίου Δημητρίου
απέδειξαν τη γνήσια και αληθινή πίστη και την αγάπη του προς τον Κύριο Ημών
Ιησού Χριστό. Από τότε η Θεσσαλονίκη συμφιλιώθηκε όλη με τον Θεό διά μέσου του
θανάτου του Δημητρίου. Όλη η πόλη διακηρύττει με παρρησία την ευσέβεια και
καυχάται να ονομάζεται «πόλη του Αγίου Δημητρίου και ο Άγιος πολιούχος της».
Πολλά είναι τα θαύματα του Αγίου. Ένα
από αυτά είναι και το εξής. Το 1823 μ.Χ. οι Τούρκοι που ήταν αμπαρωμένοι στην
Ακρόπολη της Αθήνας ετοίμαζαν τα πυρομαχικά τους, για να χτυπήσουν με τα
κανόνια τους τους Έλληνες, που βρίσκονταν στο ναό του Αγίου Δημητρίου, αλλά ο
Άγιος Δημήτριος έκανε το θαύμα του για να σωθούν οι Χριστιανοί και η πυρίτιδα
έσκασε στα χέρια των Τούρκων, καταστρέφοντας και τμήμα του μνημείου του
Παρθενώνα. Για να θυμούνται αυτό το θαύμα οι Αθηναίοι, ο ναός λέγεται από τότε
Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης, από την λουμπάρδα δηλαδή το κανόνι των Τούρκων
που καταστράφηκε.
Ταῖς πρεσβείαις τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, Κύριε σῶσον ἡμᾶς.
Κάθισμα τοῦ
Ἁγίου. Ἦχος
πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν
καὶ Λογον.
Εὐσεβείας τοῖς τρόποις καταπλουτῶν, ἀσεβείας τὴν πλάνην καταβαλών,
Μάρτυς κατεπάτησας, τῶν τυράννων τὰ θράση, καὶ τῷ θείῳ πόθῳ, τὸν νοῦν πυρπολούμενος, τῶν εἰδώλων
τὴν πλάνην, εἰς χάος ἐβύθισας·
ὅθεν ἐπαξίως, ἀμοιβὴν τῶν ἀγώνων, ἐδέξω τὰ θαύματα, καὶ πηγάζεις ἰάματα, Ἀθλοφόρε Δημήτριε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι,τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν
μνήμην σου.
Ἕτερον Κάθισμα.
Βασιλεῖ τῶν αἰώνων εὐαρεστῶν, βασιλέως ἀνόμου
πᾶσαν βουλήν, ἐξέκλινας
Ἔνδοξε, καὶ γλυπτοῖς οὐκ ἐπέθυσας· διὰ τοῦτο θῦμα, σαυτὸν προσενήνοχας, τῷ τυθέντι Λόγῳ ἀθλήσας στερρότατα· ὅθεν καὶ τῇ λόγχῃ, τὴν πλευρὰν ἐξωρύχθης, τὰ πάθη ἰώμενος, τῶν πιστῶς προσιόντων σοι, Ἀθλοφόρε Δημήτριε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν
μνήμην σου.
Μεγαλυνάριον.
Φύλαττε τοὺς δούλους σου ἀθλητά, μάρτυς μυροβλύτα τοὺς ὑμνοῦντάς σε εὐσεβῶς, καὶ ρῦσαι κινδύνων καὶ πάσης ἄλλης βλάβης, Δημήτριε τρισμάκαρ ταῖς ἱκεσίαις σου.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς