Στο πλαίσιο των θαυμάτων της Παναγίας
μας, εντάσσονται και νεώτερα θαύματα, που σχετίζονται με ομάδες ανθρώπων που
περιέπεσαν σε κάποια συμφορά. Όπως κατά το 1854 (12 Οκτωβρίου) σταμάτησε η
επιδημία χολέρας στην πόλη του Αγρινίου, χάρη στη λιτάνευση της Εικόνας της
Προυσιώτισσας. Το ίδιο συνέβη και με την υποχώρηση της θανατηφόρου γρίππης,
κατά τον Οκτώβριο του 1918 στις πόλεις του Αγρινίου, Μεσολογγίου και Αιτωλικού,
οπότε και πάλι η μεταφερθείσα κι εδώ Εικόνα θαυματούργησε.
Ήταν Οκτώβριος του 1918. Το Αγρίνιο δεν
απαριθμεί περισσοτέρους από 15.000 κατοίκους. Η επάρατος νόσος, η γρίπη, έχει
ενσκήψει και θερίζει, κυριολεκτικά, την πόλη και την γύρω περιοχή της. Δεν
υπάρχει οικογένεια που να μη θρηνεί τα θύματά της. Φόβος συνέχει τους κατοίκους
όλης της περιοχής, γιατί η κατάσταση δεν είναι καλύτερη στο Μεσολόγγι και στο
Αιτωλικό. Η επιστήμη φαίνεται ανίκανη να ανακόψει τη θανατερή πορεία της νόσου.
Ο αριθμός των θανάτων μόνο μέσα στο Αγρίνιο, φτάνει τον αριθμό των 40 έως 50
ημερησίως. Κανείς δεν συνοδεύει πια τους νεκρούς, οι οποίοι μεταφέρονται με
δίτροχα κάρα από αχθοφόρους στο νεκροταφείο, όπου μετά από μια σύντομη ευχή
τους ιερέως, πολλές φορές δε και χωρίς αυτήν, θάβονται. Οι κάτοικοι όχι μόνον
δεν επιμελούνται τους νεκρούς τους, αλλά και τους αποφεύγουν από τον φόβο της
μεταδόσεως της ασθένειας.
Όλοι αποκαμωμένοι ψυχικά λες και
περιμένουν με σταυρωμένα χέρια το μοιραίο. Καμιά ελπίδα από πουθενά δεν
φαίνεται. Δεν μένει άλλο καταφύγιο από την πίστη. Η μνήμη τους ξαναγυρίζει 64
χρόνια πίσω, στο 1854. Θυμούνται ότι και τότε μια άλλη επάρατος νόσος, η
χολέρα, είχε ενσκήψει στην πόλη του Αγρινίου και είχε αποδεκατίσει τον πληθυσμό
της. Και θυμούνται τότε το θαύμα της Παναγίας της Προυσιώτισσας.
Η «σανίς σωτηρίας» είχε βρεθεί. Ήταν η
πίστη στην προστασία της Παναγίας της Προυσιώτισσας. Στο θαύμα της Μεγαλόχαρης.
Όταν οι γέροντες το είπαν, όλοι ζήτησαν να μεταφερθεί η εικόνα της. Όλοι
αυτομάτως πια ήταν βέβαιοι ότι, όταν η εικόνα της Προυσιώτισσας θα ερχόταν στο
Αγρίνιο, τότε η πόλη θα απαλλασσόταν από την τραγική δοκιμασία.
Πραγματικά, στο Αγρίνιο, χιλιάδες οι
πιστοί έκαναν Παράκληση στη Μητρόπολη, κι άλλοι ξεκινάνε σε μια ολονύκτια
πορεία μέσα στα βουνά. Τραβάνε όλοι με συντριβή και μετάνοια τόση που
μεταρσιώνει προς τα Αραποκέφαλα, για να προϋπαντήσουν την Μεγαλόχαρη, την μόνη
ελπίδα της σωτηρίας που τους απόμενε. Εκεί, γίνεται η πρώτη μεγάλη Δέηση. Δέηση
στο όρος. Σε πέντε χιλιάδες υπολογίσθηκαν οι Χριστιανοί, που γονυπετείς γέμισαν
τα γύρω φαράγγια και με δάκρυα μετανοίας πραγματικής παρακολούθησαν την Δέηση
στην Παναγία. Και μετά από αυτήν ξαναρχίζει η πορεία. Η Θεία Εικόνα
ακολουθουμένη από τις χιλιάδες των ευλαβουμένων προχωρεί να φτάσει το πρωΐ της
επομένης στο χωριό Προστοβά, όπου ψέλνεται κατανυκτική Παράκληση και τις
νυχτερινές ώρες φτάνει στα προάστια του Αγρινίου.
Όταν η Εικόνα έφθασε στα πρόθυρα της
πόλης, κατευθύνεται στο Ναό της Αγίας Τριάδος. Εκεί, αναπέμπεται ευχαριστήρια
Δέηση και ακολουθεί Μεγάλη Παράκληση για την απαλλαγή του δοκιμαζόμενου λαού
από την μάστιγα της τρομερής αρρώστιας. Και μετά, επί ένα εικοσιτετράωρο
συνεχώς οι ιερείς δεν σταμάτησαν να ψέλνουν ομαδικές Παρακλήσεις των πιστών,
ενώ άλλοι μεταλάμβαναν των Αχράντων Μυστηρίων. Μετά τις πρώτες ώρες από την
άφιξη της Προυσιώτισσας στην πόλη, το κακό είχε σταματήσει. Οι άρρωστοι, και οι
κατάκοιτοι ακόμα που δεν μπορούσαν να σηκωθούν από το κρεβάτι, τώρα κατά
δεκάδες, τελείως υγιείς, έσπευδαν στην Αγία Τριάδα, για να ευχαριστήσουν την
Μεγαλόχαρη. Το θαύμα είχε συντελεσθεί ομαδικά!!! Η ζωή στο Αγρίνιο ξανάρχιζε να
παίρνει το ρυθμό της.
Μέσα στο ίδιο κλίμα συντελείται το θαύμα
της Παναγίας στο Μεσολόγγι και ακολούθως στο Αιτωλικό. Με την άφιξη της Εικόνας
στις πόλεις, το θαύμα έγινε. Οι πόλεις σώθηκαν!! Κατά την επιδημία του 1918,
σημειώθηκαν και πολλά προσωπικά και ατομικά θαύματα, εκτός από τα ομαδικά. Τη
μνήμη ενός τέτοιου γεγονότος διασώζει ως σήμερα ένα αργυρό πολυκάνδηλο στο
καθολικό της Μονής, με επιγραφή: «Ανάθημα της πόλεως του Μεσολογγίου επί τη
διασώσει της εκ γρίππης, 3 Νοεμβρίου 1918, έργον Α. Π. Τούντα».
Κι ένα άλλο θαύμα αναφέρεται στην
περιοχή της Ευρυτανίας και Φθιώτιδας, όπου τα σπαρτά κατέστρεφαν σμήνη ακρίδων,
το θέρος του 1927. Η συμφορά σταμάτησε με την περιφορά της Εικόνας της
Προυσιώτισσας στα μέρη εκείνα, από τον τότε Ηγούμενο της Μονής Γερμανό
Σταθογιάννη.
Στην ιστορία της θαυματουργού Εικόνας
της Προυσιώτισσας συγκαταλέγονται πάμπολλα θαύματα. Στα θαύματα αυτά η Θεοτόκος
έρχεται σε άμεση επαφή με τους ανθρώπους και τα προβλήματά τους. Συχνά
εμφανίζεται στον ύπνο ή σε εγρήγορση. Άλλοτε η παρουσία της γίνεται αισθητή
μόνο με τη φωνή ή με κάποια ευωδία. Με
όλους αυτούς τους τρόπους, επεμβαίνει θαυματουργικά και θεραπεύει αρρώστιες,
ενθαρρύνει απελπισμένους, ικανοποιεί ανάγκες, σώζει από κινδύνους, δίνει λύσεις
σε προβλήματα και αδιέξοδα. Είναι η Μητέρα του Θεού αλλά και των ανθρώπων.
Φροντίζει για την υγεία του σώματος και της ψυχής. Είναι το καταφύγιο, η ελπίς
και η χαρά των χριστιανών, η γλυκοφιλούσα, η φοβερά προστασία, η οδηγήτρια, η
παραμυθία, η σώτειρα, η γοργοϋπήκοος. Μεσιτεύει διηνεκώς στον Υιόν της και Θεό
μας για τη σωτηρία των ανθρώπων.
Μεγαλυνάριον.
Δεῦτε τὴν εἰκόνα τὴν ἱερά,
τῆς Προυσιωτίσσης, ἀσπαζόμεθα εὐλαβῶς, βρύουσαν παντοίων νόσων καὶ πάσης βλάβης, ρῶσιν δαψιλεστάτην καὶ χάριν ἄφθονον.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς