Αγίου Κοσμά του Αιτωλού – Διδαχή Α’: «Αγαπάτε τον Θεόν»


 γαπτε τν Θεόν


Πανάγαθος κα Πολυέλεος Θεός, δελφοί μου, χει πολλ κα διάφορα νόματα· λέγεται κα φς, κα ζωή, κα νάστασις. μως τ κύριον νομα το Θεο μας εναι κα λέγεται γάπη. Πρέπει μες, νίσως κα θέλωμεν ν περάσωμεν κα δ καλά, ν πηγαίνωμεν κα ες τν Παράδεισον, κα ν λέγωμεν τν Θεόν μας γάπην κα πατέρα, πρέπει ν χωμεν δυ γάπας· γάπην ες τν Θεόν μας, κα ες τος δελφούς μας. Φυσικόν μας εναι ν χωμεν ατς τς δυ γάπας· παρ φύσιν εναι ν μ τς χωμεν. Κα καθς να χελιδόνι χρειάζεται δυ πτερούγας δι ν πετ ες τν έρα, οτω κα μες χρειαζόμεθα ατς τς δυ γάπας, διότι χωρς ατν εναι δύνατον ν σωθμεν. Κα πρτον χομεν χρέος ν γαπμεν τν Θεόν μας, διότι μας χάρισε τόσην γν μεγάλην δ ν κατοικμεν πρόσκαιρα, τόσες χιλιάδες φυτά, βρύσες, ποταμούς, θάλασσας, έρα, μέραν, νύκτα, ορανόν, λιον κ.λ.π. λα ατ δι ποον τ καμεν, εμ δι᾿ μς; Τί μς χρεώστει; Τίποτε. λα χάρισμα· μς καμεν νθρώπους, δν μς καμε ζα· μς καμεν εσεβες ρθοδόξους χριστιανούς, κα χι σεβες αρετικούς· ν κα μαρτάνουμε χιλιάδες φορς τν ραν, μς εσπλαγχνίζεται σν Πατέρας κα δν μς θανατώνει ν μς βάλη ες τν κόλασιν, λλ περιμένει τν μετάνοιάν μας μ τς γκάλας νοικτάς, πότε ν μετανοήσουμε, ν παύσουμε π τ κακά, κα ν κάνουμε τ καλά, ν ξομολογηθομε, ν διορθωθομε, ν μς ναγκαλισθ, ν μς βάλη ες τν Παράδεισον ν χαιρώμεθα πάντοτε.



Τώρα λοιπν τοιοτον γλυκύτατον Θεν κα Δεσπότην δν πρέπει κα μες ν τν γαπμεν, κα ν τύχη νάγκη, ν χύσωμεν κα τ αμα μας χιλιάδες φορς δι τν γάπην του, καθς τ χυσε κα κενος δι τν γάπην μας; νας νθρωπος σ κράζει ες τν οκον του κα θέλει ν σ φιλεύση να ποτήρι κρασί, κα πάντοτε ες λην σου τν ζων θ ν τν ντρέπεσαι κα τν τιμς· κα τν Θεν δν πρέπει ν τιμς κα ν ντρέπεσαι, πο σο χάρισε τόσα καλ κα σταυρώθηκε δι τν γάπην σου; Ποος πατέρας σταυρώθηκε δι τ παιδιά του καμμίαν φοράν; Κα γλυκύτατός μας ησος Χριστς χυσε τ αμά του κα μς ξηγόρασεν π τς χείρας το διαβόλου. Τώρα δν πρέπει κα μες ν γαπμεν τν Χριστόν μας; μες χι μόνον δν τν γαπμεν, λλ τν βρίζομεν καθ᾿ μέραν μ τς μαρτίας πο κάνουμε. μ ποίον θέλετε ν γαπμεν, δελφοί μου; Ν γαπμεν τν διάβολον, πο μς βγαλεν π τν παράδεισον κα μς φερεν ες τν κατηραμένον τοτον κόσμον κα παθαίνουμε τόσα κακά; Κα χει προαίρεσιν διάβολος, ν δύνατο ατν τν ραν ν μς θανατώση λους κα ν μς βάλη ες τν κόλασιν, τ καμνε. Τώρα σς ρωτ, δελφοί μου, ν μο επτε ποίον πρέπει, ν μισομεν τν διάβολον, τν χθρόν μας, ν᾿ γαπμεν τν Θεόν μας, τν ποιητήν μας, τν πλάστην μας; - Ναί, γιε το Θεο. - Πολ καλ τ λέγετε, ν χω τν εχν σας, κα γ τ λέγω, μ κα Θες χρειάζεται στρμα δι ν καθίση· ποίον δ εναι; γάπη. ς χουμε λοιπν κα μες τν γάπην ες τν Θεν κα ες τος δελφούς μας, κα τότε ρχεται Θεός μας κα μς χαροποιε, κα μς φυτεύει ες τν καρδίαν μας τν ζων τν αώνιον, κα περνομε κα δ καλ κα πηγαίνουμε κα ες τν Παράδεισον ν εφραινώμεθα πάντοτε.



 
πολυτκιον χος γ’.
Θείας πίστεως, διδασκαλί, κατεκόσμησας τήν κκλησίαν, ζηλωτής τν ποστόλων γενόμενος. καί κατασπείρας τά θεα διδάγματα, μαρτυρικς τόν γνα τέλεσας. Κοσμ νδοξε, Χριστόν τόν Θεόν κέτευε, δωρήσασθαι μν τό μέγα λεος.



Κοντάκιον. χος δ. πεφάνης σήμερον.
ς φωστρ νεόφωτος τν κκλησίαν, καταυγάζεις πασαν, Εαγγελίου διδαχας, Κοσμ Χριστο σαπόστολε· δι ξίως, γεραίρει τν μνήμην σου.


κ τς ερς Μονς