Το Θεομητορικόν Πάσχα

 Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει με ιδιαίτερη λαμπρότητα τον Αύγουστο μήνα την Κοίμησή Της Θεοτόκου. Όλη η Ελλάδα πανηγυρίζει στη μεγάλη Θεομητορική εορτή σε όλες τις πόλεις, τα χωριά και στα άπειρα εξωκκλήσια. Αγάλλονται οι πιστοί, αγάλλονται και οι άγγελοι, διότι η Κοίμηση της Θεοτόκου γίνεται Μετάσταση - Ανάσταση κοντά στον Υιόν της. 

 

Ο ιερός υμνογράφος αποκαλεί «ἒνδοξον» την Κοίμηση και βεβαιώνει την αναστάσιμη χαρά αγγέλων και ανθρώπων: «Τῇ ἐνδόξῳ Κοιμήσει σου οὐρανοί ἐπαγάλλονται καί ἀγγέλων γέγηθε τά στρατεύματα».

Η Κοίμηση της Θεοτόκου δεν είναι ένα πένθιμο γεγονός για τον άνθρωπο, είναι Πάσχα επειδή η Παναγία «μετέστη προς την ζωήν». Στην Ανάσταση εορτάζουμε τη θανάτωση του θανάτου. Η Ανάσταση μας οδηγεί στην αιώνια ζωή, όπου υπάρχει ζωή ατελεύτητη με την παρουσία του Θεού μέσα στην ολόφωτη δόξα Του. Έτσι και το πνευματικό νόημα της Κοιμήσεως της Θετόκου είναι Διάβαση ένδοξη «εκ του θανάτου εις την ζωήν». Και από εκεί η Κυρία Θεοτόκος με τις μεσιτείες της ετοιμάζει και τη δική μας διάβαση, διότι μας βεβαιώνει ότι υπάρχει η ελπίδα της αιώνιας ζωής. Επομένως, η εορτή της Μεταστάσεως της Παναγίας είναι προάγγελος της δικής μας αναστάσεως.

 Χάρη στην Παναγία, η επιθυμία και ο πόθος του ανθρώπου για τον ουρανό, γίνεται πραγματικότητα. Η Παρθένος Μαρία αφού έγινε Μητέρα του Θεού, αναδείχθηκε από τον Υιόν της και Μητέρα όλων  των ανθρώπων. Γι’ αυτό κι εμείς την αποκαλούμε και την νιώθουμε «Μητέρα μας!». Οι Πατέρες της Εκκλησίας λέγουν ότι «ἡ Παρθένος Μαρία ἐξεπλήρωσε τόν σκοπό τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου».

Με την Κοίμησή της λοιπόν εορτάζουμε την πορεία της Μητέρας του Χριστού, επάνω στο δρόμο που χάραξε ο Υιός της γι’ αυτήν και για ολόκληρο τον κόσμο. Με το Θεομητορικό Πάσχα θεμελιώνεται και υποδηλώνεται στον κάθε Χριστιανό το αιώνιο Πάσχα, η αιώνια ανάσταση, που μπορεί να βιώσει ο καθένας από την παρούσα ζωή ως καθημερινή εμπειρία ζωής και αγάπης στο Θεό και τον συνάνθρωπο. 

Στι­χη­ρὰ προ­σό­μοι­α των Αίνων της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

Τῇ ἐν­δό­ξῳ Κοι­μή­σει σου, οὐ­ρα­νοὶ ἐ­πα­γάλ­λον­ται, καὶ Ἀγ­γέ­λων γέ­γη­θε τὰ στρα­τεύ­μα­τα· πᾶ­σα ἡ γῆ δὲ εὐ­φραί­νε­ται, ᾠ­δήν σοι ἐ­ξό­δι­ον, προ­σφω­νοῦ­σα τῇ Μη­τρί, τοῦ τῶν ὅ­λων δε­σπό­ζον­τος, ἀ­πει­ρό­γα­με, Πα­να­γί­α Παρ­θέ­νε, ἡ τὸ γέ­νος, τῶν ἀνθρώ­πων ῥυ­σα­μέ­νη, προ­γο­νι­κῆς ἀ­πο­φά­σε­ως.

 

Ἐκ πε­ρά­των συ­νέ­δρα­μον, Ἀ­πο­στό­λων οἱ πρό­κρι­τοι, θε­αρ­χί­ῳ νεύ­μα­τι τοῦ κηδεῦσαί σε· καὶ ἀ­πὸ γῆς αἰ­ρο­μέ­νην σε, πρὸς ὕ­ψος θε­ώ­με­νοι, τὴν φω­νὴν τοῦ Γαβρι­ήλ, ἐν χα­ρᾷ ἀ­νε­βό­ων σοι· Χαῖ­ρε ὄ­χη­μα, τῆς Θε­ό­τη­τος ὅ­λης· χαῖ­ρε μό­νη, τὰ ἐ­πί­γει­α τοῖς ἄ­νω, τῷ το­κε­τῷ σου συ­νά­ψα­σα.

Τὴν ζω­ὴν ἡ κυ­ή­σα­σα, πρὸς ζω­ὴν με­τα­βέ­βη­κας, τῇ σε­πτῇ Κοι­μή­σει σου τὴν ἀθάνα­τον, δο­ρυ­φο­ρούν­των Ἀγ­γέ­λων σοι, Ἀρ­χῶν καὶ Δυ­νά­με­ων, Ἀ­πο­στό­λων Προφητῶν, καὶ ἁ­πά­σης τῆς κτί­σε­ως, δε­χο­μέ­νου τε, ἀ­κη­ρά­τοις πα­λά­μαις  τοῦ Υἱ­οῦ σου, τὴν ἀ­μώ­μη­τον ψυ­χήν σου, Παρ­θε­νο­μῆ­τορ Θε­ό­νυμ­φε.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς