Π Ο Ι Μ Α Ν
Τ Ο Ρ Ι Κ Η Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ
Ο ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΟΣΜΑΣ
ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
Προς τόν ἱερόν κλῆρον, τίς μοναστικές ἀδελφότητες
και τόν εὐσεβῆ λαό τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἱερᾶς Μητροπόλεως
«Την ὑψηλότερα τῶν οὐρανῶν …ὕμνοις τιμήσωμεν»
(Μεγαλυνάριον).
Μᾶς χάρισε, ἀγαπητοί πατέρες και ἀδελφοί, πάλι ἐφέτος ὁ Τριαδικός μας Θεός, τή
μεγάλη εὐλογία νά πλησιάσουμε το θεῖο Παράδεισο πού λέγεται
Παναγία και εἶναι ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Χριστοῦ.
Δεκαπέντε ἡμέρες τώρα, μέ τούς
παρακλητικούς κανόνες εἰσερχόμαστε στό μυστικό Παράδεισο, ὁ ὁποῖος εἶναι μυρίπνοος και εὐωδιάζει σε ὅλους μας. Ναί! Ἡ Παναγιά μας εἶναι ὁ ἀμαράντινος Κῆπος τῶν ἀρετῶν, και τό πλησίασμά της
καί ἡ τιμή της φέρει σε μᾶς ἄνθη εὐωδίας, ὠφελείας πνευματικῆς και ἀφθαρσίας.
Ἡ Παναγία μας, τό γνωρίζουμε, εἶναι ἡ πιο εὐλογημένη γυναῖκα τοῦ κόσμου. Εἶναι το ἔμψυχο πολυσύνθετο
παλάτιο τῶν ἀρετῶν. Οἱ ἀρετές της την ἀνύψωσαν, την ὑπερύψωσαν ἐπάνω ἀπό τούς Οὐρανούς καί γι’ αὐτό ὁ ἹερόςὙμνογράφος τήν ὀνομάζει «ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν»!
Ἡ ἐπιρροή καί ἡ δύναμι μεγάλων, κατά κόσμον, γυναικῶν κύλισαν στην ἄβυσσο τῆς λήθης. Το ὄνομα, ὅμως, τῆς Κυρίας Θεοτόκου,
μένει ἀθάνατο καί δοξασμένο εἰς τούς αἰῶνας. Οἱ ἀρετές τῆς Παναγίας φωτίζουν,
θέλγουν, ἠλεκτρίζουν, συγκινοῦν, παρηγοροῦν, σώζουν, ἁγιάζουν ὅλους μας.
Σήμερα, αὐτή την εὐλογημένη ἡμέρα, ἐλᾶτε ὅλοι μας, ἀγαπητοί, νά γνωρίσουμε
τήν μεγάλη ἀρετή τῆς Παναγίας Μητέρας μας∙ να τήν μελετήσουμε, να τήν ἀντιγράψουμε, να την
μιμηθοῦμε. Με τήν βεβαιότητα ὅτι θα μεταμορφωθῇ ἡ ζωή μας, θα ὡραιοποιηθῆ, θα χριστοποιηθῆ, θα λάμπη, ὅταν ζοῦμε την ἀρετή την ὁποία καλλιέργησε ἡ Παναγία μας.
Ἤθελε, ἀγαπητοί, ὁ Θεός μας να ἔλθη στη γῆ. Ἀγαποῦσε και ἀγαπᾶ τον ἄνθρωπο και ἤθελε να τον σώσῃ. Περίμενε, ὅμως, να εὑρεθῆ ὁ ἄνθρωπος πού θα ἔλεγε το ὁλόψυχο, το ἄνευ ὁρίων «ναί», στό θέλημά Του.
Περίμενε να εὑρεθῆ ὁ ἄνθρωπος με την ἀδαμαντίνη καθαρότητα, ἀλλά καί ὁ ὁποῖος με ὅλη του την ὕπαρξι, χωρίς κανένα
δισταγμό, θα ἔκανε ὑπακοή στην ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ για τή σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Ἡ Εὔα, ἡ πρώτη γυναῖκα στόν κόσμο, ἔκανε ἀνυπακοή καί στέρησε το ἀνθρώπινο γένος ἀπό την εὐλογία, ἀπό τήν κοινωνία με τό
Θεό και την ἕνωσι μαζί Του. Ἡ Παναγία μας διόρθωσε τό λάθος τῆς Εὔας. Μια ἁπλῆ καί ταπεινή κόρη, μια ἄσημη χωριατοπούλα, μιά
σχεδόν ἀγράμματη, ἤλκυσε τό Θεό καί ὁ Θεός «ἐσκήνωσε ἐν αὐτῇ» και την ἀνέδειξε «χώρα τοῦ Ἀχωρήτου…», «ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν».
Μεγαλεῖο ἡ ὑπακοή τῆς Παναγίας μας! Ἄκουσε ἡ Παναγία ἀπό το στόμα τοῦ Ἀρχαγγέλου τό
πρωτάκουστο και ὄχι συνηθισμένο ἄγγελμα. Και τή στιγμή ἐκείνη γνώριζε, ἀπό τή μελέτη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅτι πολλά θαύματα κατά
καιρούς χάρισε στους ἀνθρώπους ὁ Θεός: Στεῖρες γυναῖκες καί γερόντισσες τεκνοποίησαν, ράβδοι ξερές εἶχαν βλαστήσει και ἀπό τις πέτρες εἶχε ἀναβλήσει νερό. Ὅμως, ποτέ δεν ἄκουσε ὅτι μία Παρθένος, ἄνευ σπορᾶς ἀνδρός, θα γεννοῦσε υἱόν. Αὐτό, ποτέ δεν εἶχε ἀκουσθεῖ.
Αὐτό, τώρα, εἶπε ὁ Θεός ὅτι θά γίνει… Ἀφοῦ το εἶπε ὁ Θεός, ἡ Παναγία μας ἄνευ ὄρων τό δέχεται και ὑπακούει στή φωνή Του: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου γένοιτό
μοι κατά το ρῆμα Σου» (Λουκ. α΄ 38). Αὐτή ἡ ὑπακοή ἔκανε τον «Ἀχώρητο παντί», να
χωρήση ἐν τῇ γαστρί τῆς Παρθένου.
Ἀλλά καί ἡ Κοίμησι τῆς Παναγίας μας, ὁμολογεῖ την ἀπόλυτο καί σωτήριο ὑπακοή της στόν Κύριο. Ὅπως ἀναφέρθηκε, ἐκεῖ στα Ἅγια τῶν Ἁγίων, με ὑπακοή προσέφερε τον ἑαυτό της στο ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι καί τώρα, πού ἦλθε ἡ ὥρα ὡς ἄνθρωπος και Αὐτή νά φύγη ἀπό τόν κόσμο, πάλι
προσφέρθηκε με ὁλόψυχη ὑπακοή και ἐμπιστοσύνη.
Ἀφοῦ πληροφορήθηκε τό χρόνο τῆς Κοιμήσεώς της, με ὁλόψυχη ὑπακοή προσέφερε την
μακαρία ψυχή της στά χέρια τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, και τό Πανάχραντο σῶμα της για να ταφῆ, χωρίς να φοβᾶται τό σκοτεινό
μυστήριο τοῦ θανάτου, χωρίς να φοβᾶται το χῶμα πού θα τήν κάλυπτε.
Διά τῶν πράξεών της, εἶπε το ἴδιο καί κατά την
Κοίμησί της: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρῆμα Σου». Ὅλη ἡ ζωή τῆς Παναγίας μας ἦταν μια ὁλοκάρδια ὑπακοή. Αὐτή ἡ ἀρετή τῆς Παναγίας μας, ἡ ὑπακοή, ἀνάγκη εἶναι νά γίνει καί δική
μας ἀρετή, ἀγαπητοί.
Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆςἘκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι μιμήθηκαν την ἀρετή τῆς ὑπακοῆς τῆς Παναγίας μας, ὅλοι συμφωνοῦν ὅτι ἡ ὑπακοή στή φωνή τοῦ Χριστοῦ μας εἶναι ζωή, ἐνῶ ἡ ἀνυπακοή θάνατος.
Θα ἦταν δύσκολο, ἀγαπητοί, σήμερα στή
μεγάλη ἑορτή τῆς Μητέρας μας,να τῆς χαρίσουμε ἕνα μεγάλο δῶρο, πού θα τῆς δώσει πολλή χαρά; Νά
θελήσουμε νά κάνουμε ζωή μας την ὑπακοή στή φωνή τοῦ Θεοῦ μας, την ὑπακοή στο Ἱερό Εὐαγγέλιο, στή φωνή τῶν ὀρθοδόξων ἁγίων Πατέρων, στή φωνή
τῆς Ἐκκλησίας, στό λόγο και τή συμβουλή τοῦ Πνευματικοῦ μας.
Θα ἀντιδράση, ἴσως, ἡ λογική μας καί ὁ ἐγωισμός μας. Ἄν ἡ Παναγία, ὅμως, ἔμενε στή λογική και τον
ἐγωισμό της, δεν θά
γινόταν Θεοτόκος, σώτειρα τοῦ κόσμου, ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν!
Μήπως πάλι σκεπτόμαστε ὅτι θα μᾶς εἰρωνευθῆ ὁ κόσμος; Ποιός κόσμος; Ὁ χωρίς Θεό κόσμος, ὁ θολωμένος, ὁ ταραγμένος, ὁ ἀγχωτικός, ὁ διχασμένος, ὁ κόσμος πού με την ἀνυπακοή του στό θέλημα
τοῦ Θεοῦ, ἔφερε στή ζωή του ὅλα τά ψυχολογικά προβλήματα, ὅλα του τά πάθη, ὅλη την ἀποκτήνωσι και τή
διαστροφή; Ὁ κόσμος, ἀγαπητοί μου, πέταξε τό Θεό και ἔχασε τον ἑαυτό του, την ἀνθρωπίνη ὡραιότητά του, διέλυσε
την οἰκογένεια, ἔφερε στά παιδιά μας τον ἀποπροσανατολισμό, την ἀπώλεια τῆς ἐλπίδος καί τούς ἀπεμάκρυνε την ἀληθινή χαρά, τούς ὡραίους στόχους και ὁραματισμούς, την εὐγένεια και τήν νεανική
σφριγηλότητα.
Ἀς διδαχθοῦμε, ἀγαπητοί, ἀπό τό κατάντημα τῆς κοινωνίας χωρίς Θεό.
Σήμερα, ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας μας, αὐτό το «Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ», ἄς ἀνανύψουμε, κληρικοί καί
λαϊκοί. Ἀς γίνει ἡ ζωή μας ὅλη μια ὁλόψυχη, δυνατή, εἰλικρινής ὑπακοή στή φωνή, στό
θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Τότε μόνο θα ἀλλάξη ἡ ζωή μας, θα ἀναμορφωθῆ ἡ οἰκογένειά μας, θα ὁλοκληρωθοῦν τά παιδιά μας. Ἡ ὑπακοή στόν Κύριό μας θα
φέρη φωτισμό και χάρι Θεοῦ! Ὅταν ὁ Χριστός κυβερνᾶ το πλοῖο τῆς ζωῆς μας και τῆς ψυχῆς μας, πάντοτε ἐκεῖνο θα ὁδηγεῖται σέ λιμάνια χαρᾶς, ἐπιτυχίας, εὐτυχίας και σωτηρίας. Ἀμήν!
Μετά πατρικῶν εὐχῶν,
O
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
ΚΟΣΜΑΣ