Ο Άγιος
Σπυρίδων ο Θαυματουργός
διέσωσε την
Κέρκυρα από τους Τούρκους
Πρόκειται για την εκδίωξη των Αγαρηνών
με θαυματουργικό τρόπο από τον Άγιο Σπυρίδωνα, όταν αυτοί απείλησαν με
ολοκληρωτική καταστροφή την Κέρκυρα το 1716 μ.Χ. Ο καπουδάν Χοντζά πασάς το
1715 μ.Χ., αφού κατέκτησε την Πελοπόννησο, με διαταγή του σουλτάνου, προχωρεί
για να καταλάβει και τα Επτάνησα. Και πρώτα βαδίζει προς την Κέρκυρα, που τόσο
αυτή, όσο και τα άλλα νησιά βρισκόντουσαν κάτω από την Ενετική κυριαρχία.
Ένα πρωί της 24ης Ιουνίου 1716 μ.Χ. η
τουρκική στρατιά με επικεφαλής τον σκληρό στρατηγό της επέδραμε και πολιόρκησε
την πόλη από την ξηρά και από τη θάλασσα. Επί πενήντα μέρες, το αίμα χυνόταν
ποτάμι κι από τις δύο μεριές. Οι υπερασπιστές Έλληνες και Βενετσιάνοι
αγωνίσθηκαν απεγνωσμένα να σώσουν την πόλη. Τα γυναικόπαιδα, μαζεμένα στον Ιερό
Ναό του Αγίου μαζί με τους γέρους κι όσους δεν μπορούσαν να πάρουν όπλα,
προσεύχονταν στα γόνατα και με στεναγμούς λαλητούς εκζητούσαν τη μεσιτεία του
προστάτη Αγίου. Σαν πέρασαν οι πενήντα μέρες, οι εχθροί αποφάσισαν να
συγκεντρώσουν όλες τις δυνάμεις τους και να κτυπήσουν με πιο πολλή μανία την
πόλη. Κερκόπορτα ζήτησαν κι εδώ οι εχθροί, όπως οι πρόγονοί τους στη
Βασιλεύουσα, για να τελειώσουν μια ώρα γρηγορότερα το έργο τους. Γι' αυτό και
προβάλλουν δελεαστικές υποσχέσεις, για να πετύχουν κάποια προδοσία.
Το επόμενο πρωινό, ένας Αγαρηνός με
τηλεβόα κάνει προτάσεις στους μαχητές να παραδοθούν, αν θέλουν να σωθούν. Την
ίδια ώρα όμως τους απειλούσαν αν δεν θα δέχονταν τη γενναιόδωρη πρότασή του.
Περνούν οι ώρες. Η αγωνία κι ο φόβος συνέχει τις ψυχές. Οι Αγαρηνοί
ετοιμάζονται για το τελειωτικό κτύπημα, όπως λένε. Μα κι οι υπερασπιστές
εμψυχωμένοι από τις προσευχές τόσο των ίδιων, όσο και των ιδικών τους μένουν
αλύγιστοι κι ακλόνητοι στις θέσεις τους. Η πρώτη επίθεση αποκρούεται με πολλά
τα θύματα κι από τις δύο μεριές. Η πόλη της Κέρκυρας περνά τρομερά δύσκολες
στιγμές. Η θλίψη, όμως, των στιγμών εκείνων «ὑπομονήν κατεργάζεται, ἡ δὲ ὑπομονή
δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμή ἐλπίδα, ἡ δὲ ἐλπίς οὐ καταισχύνει» (Ρωμ. ε', 3-5). Η ελπίδα
στον Θεό ουδέποτε στ' αλήθεια ντροπιάζει ή διαψεύδει αυτόν που την έχει. Κι ο
λαός ελπίζει και προσεύχεται. Πιστεύει πώς ο ακοίμητος φρουρός και προστάτης
Άγιός του, δεν θα τον εγκαταλείψει.
Στον Ιερό Ναό, οι προσευχές του άμαχου
πληθυσμού συνεχίζονται θερμές κι αδιάκοπες. Ξημέρωσε η 10η Αυγούστου και κάτι
ασυνήθιστο για την εποχή παρατηρείται την ημέρα αυτή από το πρωί. Ο ουρανός
είναι σκεπασμένος με μαύρα πυκνά σύννεφα. Από στιγμή σε στιγμή ετοιμάζεται να
ξεσπάσει τρομερή καταιγίδα. Και να! Πολύ πριν από το μεσημέρι μια βροχή,
καταρρακτώδης, αρχίζει να πέφτει στη γη. Μοναδική περίπτωση. Νύχτωσε κι ακόμη
έβρεχε. Σαν αποτέλεσμα της κακοκαιρίας αυτής καμιά επιθετική προσπάθεια δεν αναλήφθηκε
εκείνη την ημέρα. Η νύχτα περνά ήσυχα. Περί τα ξημερώματα της 11ης Αυγούστου,
συνέβη κάτι το εκπληκτικό, το αναπάντεχο. Μια Ελληνική περίπολος που έκαμνε
αναγνωριστικές επιχειρήσεις, για να εξακριβώσει από πού οι εχθροί θα
επιτίθεντο, βρήκε τα χαρακώματα των Τούρκων γεμάτα νερό από τη βροχή και
πολλούς Τούρκους στρατιώτες πνιγμένους μέσα σ' αυτά. Νεκρική σιγή βασίλευε
παντού. Στο μεταξύ, ξημέρωσε για καλά. Οι χρυσές ακτίνες του ηλίου πέφτουν στη
γη και χαιρετούν την άγρυπνη πόλη. Οι τηλεβόες σιγούν. Οι εχθροί δεν φαίνονται.
Τι να συμβαίνει άραγε;
Η ελπίδα στον Θεό «οὐ καταισχύνει». Δεν
ντροπιάζει ποτέ εκείνον που την έχει. Και να! Όλη τη νύχτα ο θαυματουργός
εκείνος υπερασπιστής της νήσου, ο Άγιος Σπυρίδωνας της Κύπρου με ουράνια
στρατιά συνοδεία κτύπησε άγρια τους Αγαρηνούς, τους διέλυσε και τους
διεσκόρπισε. Αυτά ομολογούσαν οι ίδιοι οι Αγαρηνοί το πρωί που έφευγαν. Σωρεία
τα πτώματα στην παραλία. Τα απομεινάρια της τούρκικης στρατιάς μαζεμένα στα
λίγα πλοία που απέμειναν, φεύγουνε ντροπιασμένα για την Κωνσταντινούπολη.
Αληθινά! «Τὸν ἐλπίζοντα ἐπί Κύριον ἔλεος κυκλώσει». Και «αὕτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν».
(Α' Ίωάν. ε', 4). Δηλαδή αυτή είναι η δύναμη που νίκησε τον κόσμο, η πίστη μας.
Η Κέρκυρα πανηγυρίζει. Ο πιστός λαός,
μαζεμένος στην Εκκλησία του Αγίου, δοξολογεί τον Θεό και ψάλλει με δυνατή φωνή:
«Δόξα τῶ σε δοξάσαντι Χριστῶ... δόξα τῶ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ...» Ναι! δόξα στον Παντοδύναμο Χριστό,
που σε δόξασε. Δόξα και σε σένα Άγιε, που με τη χάρη Του ενεργείς τα τόσα
θαύματα.
Η ανέλπιστη σωτηρία της νήσου από την
εκστρατεία των Τούρκων ανάγκασε κι αυτή την αριστοκρατία των Ενετών, να
αναγνωρίσει ως ελευθερωτή της Κέρκυρας τον Άγιο Σπυρίδωνα. Και ως εκδήλωση
ευγνωμοσύνης να προσφέρει στον ναό μια ασημένια πολύφωτη κανδήλα, και να
ψηφίσει ώστε το λάδι που θα χρειαζόταν κάθε χρόνο για το άναμμα της κανδήλας
αυτής, να προσφέρεται από το Δημόσιο. Με ψήφισμά της η Ενετική διοίκηση
καθιέρωσε την 11η Αυγούστου, σαν ημέρα εορτής του Αγίου και λιτανεύσεως του
ιερού Σκηνώματός Του.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἐπέστης καὶ ἔσωσας,
ἐπιδρομῆς χαλεπῆς, τὴν νῆσον σου Κέρκυραν, τὴν προσπεσοῦσαν θερμῶς, τὴ θεία πρεσβεία σου. Ὅθεν θαυματοφόρε, Ἱεράρχα Σπυρίδων, αἶνον εὐχαριστίας, σοὶ προσάδοντες πίστει, δεόμεθα τοῦ ρύεσθαι ἀεί, ἠμᾶς ἐκ πάσης θλίψεως.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ’.
Ὡς τῶν ὁρθοδόξων
ὑπέρμαχος, καὶ πάντων τῶν ἀπίστων ἀντίπαλον, παμμακάριστε Σπυρίδων ὑμνοῦμέν σε, καὶ δυσωποῦμέν σε, φυλάττειν τὴν πόλιν σου, πάσης ὁρμῆς
βαρβάρων ἀμέτοχον.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς