Αγίου
Παϊσίου Αγιορείτου ΛΟΓΟΙ Β΄,
Πνευματική
Αφύπνιση, σ. 194-196.
Να βοηθούμε
τον κόσμο στην μετάνοια
– Γέροντα, τί
μπορεί να βοηθήση σήμερα περισσότερο τον κόσμο;
– Σήμερα, αν
διδασκόταν η μετάνοια στον κόσμο, μόνον αυτή θα μπορούσε να βοηθήση. Να
διαβάζουμε, όσο μπορούμε, βίους Αγίων που τονίζουν την μετάνοια, για να
βοηθηθούμε. Το να ζητούμε μετάνοια από τον Θεό σημαίνει ότι ζητούμε φωτισμό.
Όταν ζητούμε μετάνοια και μετανοήσουμε περισσότερο, φυσικά θα ταπεινωθούμε
περισσότερο και υποχρεωτικά τότε θα έρθη περισσότερο η θεία Χάρις, ο θείος
φωτισμός. Όταν βρίσκεται ο άνθρωπος εν μετανοία, διατηρεί την Χάρη του Θεού.
Πάντως ο κόσμος είναι καλός. Βλέπεις, οι περισσότεροι ούτε εξομολογούνται ούτε
εκκλησιάζονται, έχουν άγνοια μεγάλη, και από το άλλο μέρος έρχονται και μου
ζητούν βοήθεια. Αυτό κάτι έχει μέσα.
– Μήπως οι
δοκιμασίες, Γέροντα, γίνονται αφορμή να πλησιάσουν οι άνθρωποι στον Θεό;
– Όσοι έχουν καλή
διάθεση βοηθιούνται από τις δοκιμασίες· όσοι δεν έχουν, τα βάζουν με τον Θεό,
βρίζουν κ.λπ. Το κακό είναι ότι δεν λένε «ήμαρτον», αλλά βασανίζονται. Μεγάλη
εξουσία έχει ο διάβολος στον κόσμο. Του δώσαμε πολλά δικαιώματα. Πώς έγινε ο
σημερινός άνθρωπος! Το κακό είναι ότι εμποδίζει την θεία επέμβαση, γιατί δεν έχει
μετάνοια. Αν υπήρχε μετάνοια, τα πράγματα θα είχαν τακτοποιηθή. Μπόρες, μπόρες
θα περνούμε! Ο Θεός να βάλη το χέρι Του! Να ζητούμε μετάνοια για όλον τον κόσμο
και για όσους εν ψυχρώ κάνουν κακό στην Εκκλησία και δεν έχουν σκοπό να
διορθωθούν, να τους δίνη ο Θεός μετάνοια και έπειτα να τους παίρνη.
Να βοηθούμε, όσο μπορούμε, τον κόσμο στην μετάνοια, για
να δεχθούμε τις ευλογίες του Θεού. Μετάνοια και εξομολόγηση, αυτό χρειάζεται
σήμερα. Εγώ συνέχεια συνιστώ μετάνοια και εξομολόγηση, για να χάση τα δικαιώματα
ο διάβολος, να κοπούν οι εξωτερικές δαιμονικές επιδράσεις. Θέλουν τράνταγμα οι
άνθρωποι, να καταλάβουν, να μετανοήσουν. Π.χ. κάποιος εξομολογείται ότι έκανε
μοιχεία. Του δίνει ο Πνευματικός άφεση, του δίνει και έναν κανόνα και δεν
προχωράει περισσότερο. Πρέπει ο Πνευματικός να τον βοηθήση να καταλάβη ότι το
κακό δεν ήταν μόνον η μοιχεία· ότι με αυτό που έκανε, έκανε εγκλήματα, διέλυσε
δύο οικογένειες. Αλλά μερικοί Πνευματικοί ούτε καν ερευνούν παραπέρα ούτε
προβληματίζουν τους ανθρώπους.
– Γέροντα, υπάρχουν
άνθρωποι που είναι καλοί, όμως δεν εκκλησιάζονται συχνά, δεν έχουν τακτική
μυστηριακή ζωή.
– Μπορεί καμμιά
φορά κάποιος να μην εκκλησιάζεται συχνά, αλλά να υπάρχη μέσα του ευλάβεια,
καλωσύνη, και έτσι βρίσκει τόπο και κατοικεί ο Θεός. Αυτοί οι άνθρωποι, αν
είχαν και μυστηριακή ζωή, θα προχωρούσαν πολύ στην πνευματική ζωή. Και βλέπεις,
υπάρχουν άλλοι που εκκλησιάζονται, εξομολογούνται, κοινωνούν, τα κάνουν όλα,
και όμως ο Θεός δεν βρίσκει τόπο να κατοικήση μέσα τους, γιατί δεν υπάρχει
ταπείνωση, καλωσύνη, μετάνοια πραγματική. Δεν αρκεί μόνον η εξομολόγηση στον
Πνευματικό, για να τακτοποιηθή κανείς· χρειάζεται και μετάνοια. Και κάθε
προσευχή που κάνει κανείς πρέπει να αρχίζη με εξομολόγηση στον Θεό. Όχι όμως να
κλαίη και να λέη «είμαι τέτοιος, τέτοιος, τέτοιος», και μετά να κάνη πάλι τα
ίδια. Αυτό δεν είναι συναίσθηση. Όταν υπάρχη συναίσθηση, υπάρχει και λίγη
βελτίωση.
Είδατε οι Ισραηλίτες με τί απλότητα προσευχήθηκαν;
«Εξεγέρθητι, ινατί υπνοίς, Κύριε;» (Ψαλμ. 43, 24), είπαν. Δηλαδή, «ξύπνα,
Κύριε, γιατί κοιμάσαι;». Και ύστερα ο Κύριος «εξηγέρθη ως δυνατός,
κεκραιπαληκώς εξ οίνου και επάταξε...» (Ψαλμ. 77, 65-66). Με τί απλότητα και τί
ταπείνωση, αλλά και με τί παρρησία είπαν: «Τί θα πούμε τώρα, Κύριε, στα έθνη;
Μας έσωσες από την Ερυθρά Θάλασσα και τώρα να πεθάνουμε στην έρημο ή να μας
σφάξουν οι αλλόφυλοι; Να μη γίνουμε ρεζίλι» (Έξ. 32, 12· Δευτ. 9, 28 και Ψαλμ.
78, 10). Μήν πούμε και εμείς καμμιά κουβέντα, «γιατί κοιμάσαι, Θεέ, και δεν
βλέπεις;», γιατί θα μας δώση σκαμπίλι εμάς. Είναι αναίδεια. Εκείνοι με
ταπείνωση και απλότητα το είπαν. Δεν έδιναν ευθύνες στον Θεό, να πούν «γιατί τα
έκανες έτσι;», αλλά έλεγαν «εμάς μας χρειάζονταν πολύ μεγαλύτερα κακά, αλλά
τώρα τί θα πούμε στα έθνη;». Και είδατε; Ένα και ένα έκαμψαν τον Θεό.
Καταλάβατε; Υπήρχε αναγνώριση του σφάλματος, μετάνοια, και επενέβη ο Θεός και
«επάταξε...». Αν βρεθούμε και εμείς σε δυσκολία και δεν την αντιμετωπίσουμε
πνευματικά, τότε θα πούν οι κοσμικοί για
μάς: «Που είναι η προσευχή σας; Λέτε ότι προσεύχεσθε, αλλά τί κάνετε;».
Γινόμαστε ρεζίλι.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς