Η οσία Μακρίνα (327-380) ήταν η
πρωτότοκη κόρη από τα εννέα παιδιά της αγίας οικογένειας του Μεγάλου Βασιλείου
και του αγίου Γρηγορίου Νύσσης. Έλαβε χριστιανική εκπαίδευση από τη μητέρα της
Εμμέλεια και από τη σοφή και φωτισμένη «γιαγιά Μακρίνα», η οποία υπήρξε
μαθήτρια του Επισκόπου Νεοκαισάρειας,
Γρηγορίου του Θαυματουργού. Η δυνατή προσωπικότητα της «γιαγιάς», έθρεψε με τη
φλογερή πίστη και τη φωτεινή διδαχή της τα παιδιά και τα εγγόνια της. Η Μακρίνα
είχε μνηστευθεί, αλλά ο μνηστήρας της πέθανε. Έτσι αφοσιώθηκε στην αγαθοεργία
και στην ανατροφή των αδελφών της κι έγινε το πρότυπο και το πνευματικό
στήριγμα για τα μικρότερα αδέλφια της. Με τέχνη και δυναμισμό έχτισε τις
προσωπικότητες των αγίων αδελφών της Μεγάλων Πατέρων της Eκκλησίας:
Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου Νύσσης, Πέτρου Σεβαστείας και Ναυκρατίου.
Αφιερωμένη στο Θεό, διακονούσε με
ταπείνωση, αγάπη, διάκριση, σωφροσύνη και ανδρεία. Ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης
τη χαρακτηρίζει πρωτοπόρο, γυναικεία οσιακή μορφή, θεολόγο, φιλόσοφο,
διδάσκαλο, που με το παράδειγμά της, ζώντας την αγγελική ζωή της παρθένου,
έθρεψε πνευματικά και χορείες παρθένων γυναικών και τις οδήγησε από το κοινόβιο
στην Ουράνια Βασιλεία.
Η οσία Μακρίνα δεν υπήρξε μόνο για την
οικογένειά της «του βίου διδάσκαλος» και «μετά την μητέρα μήτηρ», αλλά και
μεγάλη οσία και μοναχή. Όταν μεγάλωσαν οι αδελφοί της και πήραν ο καθένας το
δρόμο του, η Μακρίνα αποτραβήχθηκε στα οικογενειακά τους κτήματα στον Πόντο κι
εκεί ίδρυσε μεγάλο γυναικείο κοινόβιο μοναστήρι, μαζί με τη μητέρα της. Η οσία
Μακρίνα απέθανε ένα χρόνο μετά το θάνατο του αδελφού της Μεγάλου Βασιλείου,
δηλαδή το 380. Ο άγιος Γρηγόριος, που βρέθηκε παρών στο θάνατό της και της
έκλεισε τα μάτια, έγραψε τον οσιακό βίο της. Η οσία Μακρίνα ανεδείχθη άγιο
τέκνο αγίων γονέων, φωτεινός οδοδείκτης και αληθινό πρότυπο για όλους εκείνους
που ποθούν τον προσωπικό τους αγιασμό και εκζητούν ταπεινά τις πρεσβείες της.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Σοφίας ἔρωτι, τὸν νοῦν πτερώσασα, κόσμου εὐπάθειαν, ἔμφρονως ἔλιπες, καὶ ἐνδιαίτημα τερπνὸν ἔγενου
θείας ἀγάπης· σὺ γὰρ δι' ἀσκήσεως, καὶ ἠθῶν τελειότητας, νύμφη ἔχρηματισας, τοῦ Σωτῆρος περίδοξος· ὦ πρέσβευε ὑπὲρ τῶν βοώντων χαίροις Μακρίνα
θεοφόρε.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς