«Μνήµην ἐπιτελοῦµεν πάντων
τῶν ἀπ’ αἰῶνος κοιµηθέντων εὐσεβῶς,
ἐπ’ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου».
Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει καθορίσει δύο
Σάββατα, για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Είναι τα μεγάλα Ψυχοσάββατα, το ένα
πριν από την Κυριακή της Απόκρεω και το άλλο πριν από την Κυριακή της
Πεντηκοστής. Σύμφωνα με την ιστορία, η καθιέρωση του Σαββάτου προ των Απόκρεω
ως Ψυχοσαββάτου, έγινε μάλλον κατ᾿
απομίμηση του Σαββάτου προ της Πεντηκοστής, που ήταν και το μόνο που υπήρχε
αρχικά.
Το Ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής συνδέεται
άμεσα με την μεγάλη εορτή της γενεθλίου ημέρας της Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι
Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική. Στην καθολικότητα της Εκκλησίας περιλαμβάνεται
η στρατευομένη εδώ στη γη και η θριαμβεύουσα στον ουρανό.
Το Ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής, η
Ορθόδοξη Εκκλησία τελεί την από κοινού µνηµόνευση όλων των απ’ αιώνος
κεκοιµηµένων. Το Σάββατο προ της Πεντηκοστής όμως έχει µία ειδική σηµασία για
τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, µε τον αναµνηστικό της χαρακτήρα, επειδή
συνδέεται µε την εορτή της καθόδου του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύµα είναι
Αυτό που συνεχίζει το σωτηριολογικό έργο του Χριστού και το έργο του Αγίου
Πνεύµατος δεν περιορίζεται µόνο στους ζωντανούς, αλλά εκχέεται και στους
κεκοιµηµένους, καθόσον και αυτοί είναι µέλη της Εκκλησίας του Χριστού.
Μετὰ τῶν Ἁγίων ἀνάπαυσον, Χριστέ,
τὰς ψυχὰς τῶν δούλων σου,
ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη,
οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος.
Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ’
Ὁ βάθει
σοφίας φιλανθρώπως πάντα οἰκονομῶν, καὶ τὸ
συμφέρον πᾶσιν ἀπονέμων, μόνε Δημιουργέ, ἀνάπαυσον Κύριε τὰς ψυχὰς τῶν δούλων σου, ἐν σοὶ γὰρ τὴν ἐλπίδα ἀνέθεντο, τῷ ποιητῇ καὶ πλάστῃ καὶ Θεῷ ἡμῶν.
Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ’
Τοὺς
μεταστάντας ἀφ’ ἡμῶν ἐκ τῶν προσκαίρων, ἐν ταῖς σκηναῖς τῶν ἐκλεκτῶν κατασκήνωσον, καὶ μετὰ Δικαίων ἀνάπαυσον,
Σῶτερ ἀθάνατε,
εἰ γὰρ ὡς ἄνθρωποι ἥμαρτον ἐπὶ γῆς, ἀλλὰ σὺ ὡς ἀναμάρτητος Κύριος, ἄφες αὐτοῖς τὰ ἑκούσια
πταίσματα, καὶ τὰ ἀκούσια, μεσιτευούσης τῆς τεκούσης σε Θεοτόκου, ἵνα συμφώνως βοήσωμεν ὑπέρ αὐτῶν, Ἀλληλούϊα.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς