Η
Αγία Οσιομάρτυς Θεοδοσία καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη και γεννήθηκε από
γονείς πλουσίους και ευσεβείς στα χρόνια του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του
Αδραμυττηνού. Σε ηλικία επτά ετών, αφού έμεινε ορφανή από πατέρα, εισήλθε σε
μοναστήρι, όπου μετά από λίγο εκάρη μοναχή. Μετά το θάνατο και της μητέρας της,
αφού πούλησε και διαμοίρασε στους φτωχούς τα υπάρχοντά της και απαλλάχτηκε έτσι
από τις γήινες φροντίδες, επιδόθηκε με μεγαλύτερο ζήλο στην απόκτηση της
τελειότητας και των μοναχικών αρετών, ασκούμενη στη μονή που βρισκόταν κοντά
στο «Σκοτεινόν φρέαρ» και ονομαζόταν «Άσπαρον στέρνην».
Όταν
ανήλθε στο θρόνο ο Λέων ο Ίσαυρος (717 - 741 μ.Χ.), εξαπολύθηκε άγριος διωγμός
εναντίον των εικονόφιλων και των ιερών εικόνων, ο δε πατριάρχης Γερμανός,
στερεός προμαχώνας της Ορθοδοξίας, εκδιώχθηκε και αντικαταστάθηκε από τον
εικονομάχο Αναστάσιο. Κατά την έναρξη του διωγμού διατάχθηκε η καθαίρεση και καταστροφή
της εικόνας του Χριστού, η οποία βρισκόταν επί της Χαλκής Πύλης.
Τότε
η Θεοδοσία, επικεφαλής καλογραιών και άλλων γυναικών, όρμησαν και κατέρριψαν
από την κινητή σκάλα το σπαθάριο που ανέβηκε, για να καταστρέψει την εικόνα,
και με πέτρες και ξύλα επιτέθηκαν κατά τού Πατριαρχείου. Μπροστά σε αυτή την
κατάσταση ο Πατριάρχης Αναστάσιος αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει το Πατριαρχείο. Η
στρατιωτική δύναμη που επενέβη, άλλες μεν από τις γυναίκες φόνευσε, άλλες δε,
μεταξύ των οποίων και την Θεοδοσία, συνέλαβε. Και από τις συλληφθείσες άλλες
ελευθέρωσαν, άλλες έκλεισαν στις φυλακές ή εξαπέστειλαν στην εξορία. Την δε
Θεοδοσία, αφού την κακοποίησαν, την οδήγησαν στην τοποθεσία του Βοός και την
κατέσφαξαν, αφού διαπέρασαν το λαιμό της με κέρατο κριού (730 μ.Χ.). Το τίμιο
λείψανό της περισυνελλέγη και ενταφιάσθηκε στη Μονή Δεξιοκράτους, πολλά δε
θαύματα επιτελούσε στους πιστούς, που προσέρχονταν με πίστη και ευλάβεια.
Πήγη: www.saint.gr/1654/saint.aspx
Το
βράδυ της 28ης Μαϊου του 1453 ο πιστός λαός της Πόλης ετοιμάζονταν να εορτάσει
τη μνήμη της Αγίας Θεοδοσίας στον επιβλητικό Ναό της με πανηγυρική αγρυπνία για
τη σωτηρία της Πόλης. Όλοι οι έλληνες χριστιανοί είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στην Αγία
για την τύχη της πολυαγαπημένης τους Πόλης, η οποία για 1000 και πλέον έτη
επιτέλεσε καθοριστικό ρόλο στην οικουμένη. Όμως, ξημερώνοντας η 29η Μαϊου 1453
«η Πόλις εάλω!», η εορτή της αγίας μετατράπηκε σε εθνικό θρήνο και ο ναός της
έγινε τζαμί (Γκιούλ Τζαμί=τζαμί των ρόδων).
Παραδίδεται ότι στο προαύλιό της φαινόταν πάντα ένα φως σαν καντήλι να
καίει μέσα στους καιρούς ασταμάτητα...
«Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον τῶν ἡρωϊκῶς πεσόντων ἀειμνήστων μαχητῶν καὶ ὑπερασπιστῶν τῆς Βασιλεύουσας Πόλης τῆς
Κωνσταντινουπόλεως.»
Ἐκ
τῆς Ἰερᾶς Μονῆς