Ο Πανάγαθος Κύριος ημών Ιησούς Χριστός,
ως Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων
κατηύθυνε τα βήματά Του στην κολυμβήθρα Βηθεσδά, όπου πλήθος ασθενών
ανέμενε να θεραπευτεί. «Ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι.». Ο Χριστός προσήγγισε με
βλέμμα ευσπλαχνίας τον επί τριανταοκτώ έτη παράλυτο και είπε: «Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;» Ο παράλυτος απεκρίθη: «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν.» Και ο Ιησούς τον προστάζει:
«Ἔγειρε, ἆρον τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει». Κι όταν συναντήθηκε στο Ιερό του είπε: «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται».
* Ο παράλυτος δεν είχε άνθρωπο να του συμπαρασταθεί. Ο
καθένας ενεργούσε μόνο για το συμφέρον του. Πέτυχε όμως την καλύτερη συνάντηση
με τον Θεάνθρωπο. Την έλλειψη των άλλων την θεραπεύει πάντοτε ο Θεός, αρκεί να Τον πιστεύουμε.
*Μακάριος είναι ο άνθρωπος που υπομένει όλα τα λυπηρά
αυτής της ζωής με καρτερία κι ελπίδα στο Θεό. Ο Θεός δεν ξεχνά κανέναν και
θέλει τη σωτηρία μας. Στις δυσκολίες να θυμούμαστε τις ευεργεσίες του Θεού και
να καλλιεργούμε τη μετάνοια. Τα βάσανα δεν είναι κακό, κακό είναι η αμαρτία.
Όλες οι θλίψεις, κατά τους Πατέρες, είναι το φάρμακο που θεραπεύει την ψυχή από
οποιοδήποτε κακό.
* Ο φθόνος των Ιουδαίων έναντι του Ιησού για τα θαύματα,
απομακρύνει την ψυχή από την αληθινή πίστη. Εκείνοι παραμένουν δούλοι στην
τυπικότητά τους, ενώ η αγαθοεργία ευλογείται πάντοτε.
* Η ζωή μας ας παραδίδεται στα χέρια του Παντοδύναμου
Θεού και στην Πρόνοιά Του με απόλυτη εμπιστοσύνη και συνεργασία με τον Χριστό
«μηκέτι ἁμάρτανε».
Τελικά οι δυσκολίες μας βοηθούν να
αναθεωρήσουμε την πορεία της ζωής μας και να την προσανατολίσουμε στο σωστό
κέντρο, που είναι η αγάπη του Τριαδικού Θεού. Μας βοηθά να στραφούμε με αγάπη
προς τον Κύριο και Θεό μας, ο οποίος σταυρώθηκε για μας και αναστήθηκε για να
μας παραδειγματίσει με τη θυσία Του, ώστε να αξιολογήσουμε σωστά την σχέση μας
μαζί Του.
Κοντάκιον. Ἦχος γ’. – Ἡ Παρθένος σήμερον
Τὴν
ψυχήν μου Κύριε, ἐν ἁμαρτίαις παντοίαις, καὶ ἀτόποις πράξεσι, δεινῶς παραλελυμένην, ἔγειρον τῇ θεϊκῇ σου ἐπιστασίᾳ, ὣς
περ καὶ τὸν Παράλυτον, ἤγειρας πάλαι, ἵνα κράζω σεσωσμένος, Οἰκτίρμον
δόξα, Χριστέ, τῷ κράτει σου.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς