«Χαῖρε, δένδρον ἀγλαόκαρπον, ἐξ οὗ τρέφονται πιστοί·
χαῖρε, ξύλον εὐσκιόφυλλον, ὑφ᾿ οὗ σκέπονται πολλοί.»
(=Χαίρε εσύ
που είσαι το δένδρο με καρπό τον Χριστό, από τον οποίον τρέφονται οι πιστοί
μεταλαμβάνοντας την γλυκύτητά του. Είσαι ακόμα το δένδρο με πλατύ φύλλωμα
παντοδυνάμου προστασίας, που δίνει ίσκιο και σκεπάζει πολλούς.)
Πράγματι η Παναγία είναι το γλυκό
καταφύγιο για προστασία, στήριξη, παρηγοριά και αγάπη. Κάθε άνθρωπος κοντά της
γίνεται παιδί και την νιώθει Μητέρα. Η γλυκιά μορφή της χαρίζει την ελπίδα
στους απελπισμένους, χαρά και γαλήνη στους θλιμμένους, ανάπαυση στους
κουρασμένους, δύναμη και θάρρος στους δειλούς, υπομονή στους ταραγμένους. Το
βλέμμα της είναι πνευματικό, ταπεινό και θεϊκό, θλιμμένο αλλά και χαροποιό,
συμπονετικό αλλά και αυστηρό, ελπιδοφόρο, καλωσυνάτο, ευγενικό, συγκαταβατικό.
Η Παρθένος Μαρία με όλες τις αρετές και
περισσότερο με την ταπείνωσή της, συνέβαλε στο θεϊκό σχέδιο, ώστε να γίνει
Μητέρα του Θεού και μετά την συγκρότηση της Εκκλησίας, Μητέρα όλων των
ανθρώπων. Κατέστη το μέγα πρότυπο μετά τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό για κάθε
χριστιανό, λαϊκό ή μοναχό, για την γυναίκα και μητέρα, τη νέα ή την υπέργηρη,
την έγγαμη ή άγαμη. Προσωποποιεί την αγνότητα, την στοργή, την άμετρη
φιλανθρωπία και καλωσύνη, την ευγένεια, την υπομονή, την πραότητα, την
ταπείνωση, την συμπαράσταση σε κάθε θλίψη και πόνο.
Η καταφυγή όλων των πιστών στην
Κεχαριτωμένη Θεοτόκο προσφέρει ανεκλάλητη χαρά και ειρήνη, χαρίζει πίστη κι
ελπίδα, υπομονή και αγάπη, προστασία και ασφάλεια, παράδοση στο θέλημά της και
επανάπαυση. Όλα αυτά τα δώρα της Παναγίας τα ψάλλουμε στον Ακάθιστο Ύμνο της.
Ἀπό τὴν Ωδή στ΄. Κανών τῆς Θεοτόκου.
«Χαρᾶς δοχεῖον, σοὶ πρέπει χαίρειν μόνῃ».
Ἰδού σοι, Χαῖρε, κραυγάζομεν, λιμὴν ἡμῖν
γενοῦ θαλαττεύουσι, καὶ ὁρμητήριον, ἐν τῷ πελάγει τῶν θλίψεων, καὶ τῶν
σκανδάλων πάντων τοῦ
πολεμήτορος. [=Νά, σὲ σένα (Παναγία μας)
φωνάζουμε δυνατὰ τὸ χαῖρε· γίνε λιμάνι σὲ μᾶς ποὺ ταξιδεύουμε στὴ θάλασσα τῆς ζωῆς καὶ ὁρμητήριο στὸ πέλαγος τῶν θλίψεων καὶ ὅλων τῶν παγίδων τοῦ ἐχθροῦ μας (τοῦ διαβόλου).]
Χαρᾶς αἰτία χαρίτωσον, ἡμῶν τὸν λογισμὸν τοῦ κραυγάζειν σοι· Χαῖρε ἡ ἄφλεκτος
βάτος, νεφέλη ὁλόφωτε, ἡ τοὺς πιστοὺς ἀπαύστως
ἐπισκιάζουσα. [=Ἐσὺ ποὺ εἶσαι αἰτία χαρᾶς, γέμισε μὲ τὴ χάρη σου τὴ σκέψη μας γιὰ νὰ σοῦ φωνάζουμε δυνατά· χαῖρε ἄφλεκτη βάτος, καὶ ὁλόφωτη νεφέλη, ποὺ ἀδιάκοπα ἐπισκιάζεις τοὺς πιστούς.]
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς