Αφιέρωμα στη Χριστιανική Πίστη!

Σταχυολογήματα μέσα από την Ποίηση


«στι δ πίστις λπιζομένων πόστασις,
πραγμάτων λεγχος ο βλεπομένων». (βρ. 11,1)



Ο Κ. Παλαμάς στο ποίημα «Προσευχή», που απευθύνει προς τον Γλυκό Εσταυρωμένο, φανερώνει τη σχέση του με τον Εσταυρωμένο Χριστό.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ
«Απάνου άπ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου,
Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου
Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή Εκκλησία-
Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία.
Τη θλίψι διώξε την, κ' εδώ Εσύ μονάχα μένε,  
Γλυκέ μου Εσταυρωμένε!»
 

Από το ποίημα: Ο ΤΑΦΟΣ
«Ω ψυχή, τ' αληθινό τραγούδι που δεν τόπα
κάμε το μία προσευχή και λάτρευε και σώπα...
Λατρεία στο Θεό και σιωπή μπροστά στο θαύμα του Ουρανού,
της αγάπης του Θεού και της σωτηρίας του κόσμου.»


 

Ο Γ. Βερίτης, ο κατ’ εξοχήν ποιητής του Χριστού, στο πρώτο του ποίημα το 1938, με τον τίτλο «Πασχαλινό» φανερώνει την πίστη του στην αθανασία της ψυχής.

Στο στερνό το ξεψύχισμα δειλινού μυρωμένου
κάποια ρόδα μαραίνονται, κάποια ρόδα πεθαίνουν.
Νύχτα-νύχτα το μήνυμα το τρανό θα κηρύξω,
του Χριστού την Ανάσταση, στους νεκρούς που θα σμίξω.

 ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Όλα για την δόξα του Χριστού!
να το μεγάλο σύνθημά σου.  
Όλα για την δόξα του Χριστού,  
απ’ τα πρώτα χρόνια ως τα στερνά σου.



Από τον ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ του Γ. Βερίτη
Σ’ ευχαριστώ που καταδέχτηκες στη φάτνη τούτη να ξανάρθεις.
Ω, μείνε χρόνια, χρόνια ατέλειωτα μέσα μου, αφέντης και μονάρχης.
Μείνε για πάντα, όπως και σήμερα 
μεσ’ στην καρδιά μου σ’ έχω πάρει 
με την πλαστουργική σου δύναμη και την αγνιστική σου χάρη.
Μείνε, το θάρρος μου κι η ελπίδα μου, 
φίλος, παράκλητος, Θεός μου! 
Με σένα θάμαι παντοδύναμος και νικητής όλου του κόσμου.
Κι όταν στερνά θα πέφτει απάνω μου, 
θα πέφτει ο ίσκιος του θανάτου
στο φως μιας νέας ζωής, αθάνατης, 
θ’ ανοίγει ο νους τα βλέφαρά του!

  

Ο ΓΑΛΗΝΗΦΟΡΟΣ
Συντροφιά με το Χριστό λαχτάρησα να ζήσω,
ως να φτάση κι η στερνή στιγμή, να ξεψυχήσω.
Ναν’ αυτός για μένα πια και μάνα και πατέρας,
όσο να χτυπήσ’ η αργή καμπάνα της εσπέρας.

ΠΗΓΗ: Γ. Βερίτη, Άπαντα, Ποιήματα, εκδ. Η Δαμασκός, Αθήνα 1999.




Η πραγματική αξία της έννοιας της πίστεως
φαίνεται και από το ποίημα:

Η ΠΙΣΤΗ  Γ. Δροσίνη
Δεν έχεις Πίστη, όταν τα στάχυα σου
προσμένεις να γενούν σιτάρι,  
κι από τ' άκαρπο δεντρί, που κέντρωσες, 
προσμένεις καρπερό βλαστάρι!

Πίστη έχεις, όταν από το χέρσωμα  
κι από τα αστραποκαμένα ξύλα,     
προσμένεις τους καρπούς ολόδροσους
και καταπράσινα τα φύλλα.

Δεν έχεις Πίστη, όταν, πηγαίνοντας
το δρόμο του βουνού, προσμένεις    
να φτάσεις ως το ανάερο ψήλωμα     
κάποιας κορφής μαρμαρωμένης.

Πίστη έχεις, όταν, αλυσόδετος,
 μέσα από τα βάθη της αβύσσου,            
προσμένεις ως τα ουράνια ελεύθερο
να φτερουγίσει το κορμί σου.

Δεν έχεις Πίστη, όταν τ' απόβραδο  
προσμένεις να προβάλλουν τ' άστρα,   
και με του πετεινού το λάλημα 
να φέξη η αυγή ροδογελάστρα!

Πίστη έχεις, όταν -όσο αλόγιστο 
και πλάνο ο νους σου κι αν το ξέρει-   
προσμένεις ήλιο τα μεσάνυχτα 
κι αστροφεγγιά το μεσημέρι.

Δεν έχεις Πίστη, όταν, πιστεύοντας,   
ρωτάς την κρίση και τη γνώση! 
Δεν έχεις Πίστη, όταν την πίστη σου 
στο λογικό έχεις θεμελιώσει!

Πίστη έχεις, όταν κάθε σου όνειρο 
το ανάφτεις στο βωμό της τάμα,  
κι αν κάποιο τάμα σου είναι αδύνατο,
προσμένεις να γενεί το θάμα.



  
 Είναι μεγάλη η δύναμη της πίστεως στον καθημερινό μας αγώνα. Χωρίς την πίστη η ζωή είναι ένα μαρτύριο, ενώ η πίστη μας ενώνει όχι μόνο με τον Θεό, αλλά και με τους ανθρώπους. Αυτή η πίστη που κινείται στο χώρο της καρδιάς και όχι της λογικής, αποτυπώνεται μέσα από τη δύναμη των συναισθημάτων και την ένταση της προσευχής στον Κύριο, αλλά και της υπακοής στο θέλημά Του.


 Ἐκ τς ερς Μονς