* Είπε ο αββάς Αντώνιος: «Εγώ
δεν φοβάμαι πια τον Θεό, αλλά τον αγαπώ, γιατί η αγάπη διώχνει πέρα τον φόβο».
* «Η ζωή και ο θάνατος της ψυχής εξαρτάται από
τον πλησίον. Αν κερδίσουμε τον αδελφό, τον Θεό κερδίζουμε, ενώ αν σκανδαλίσουμε
τον αδελφό, στον Χριστό αμαρτάνουμε».
* Ρώτησε κάποιος τον αββά
Αντώνιο: «Τι αν φυλάξω, θα είμαι αρεστός στον Θεό;» Και απάντησε ο Γέροντας:
«Τήρησε αυτά που θα σου παραγγείλω: Όπου κι αν πας, τον Θεό να΄ χεις μπρός στα
μάτια σου πάντοτε. Ό,τι κι αν κάνεις, να στηρίζεται στη μαρτυρία των θείων
Γραφών. Και σ΄ όποιον τόπο κι αν κατοικείς, μη μετακινείσαι εύκολα από κει. Αυτές
τις τρεις παραγγελίες κράτησέ τες και σώζεσαι».
* Ο αββάς Αντώνιος κάποια φορά
βυθίζοντας βαθιά τη σκέψη του, ζήτησε να μάθει τα κρίματα του Θεού: «Κύριε,
είπε, πώς μερικοί ζουν λίγα χρόνια και πεθαίνουν, ενώ άλλοι φτάνουν στα βαθιά
γεράματα; Γιατί κάποιοι ζουν μέσα στη φτώχεια και άλλοι πλουτίζουν; Και πώς
συμβαίνει άδικοι να πλουτίζουν και δίκαιοι άνθρωποι να είναι φτωχοί;» Άκουσε
τότε μια φωνή να του λέει: «Αντώνιε, τον εαυτό σου πρόσεχε. Αυτά είναι κρίματα
Θεού και δεν σε συμφέρει να τα μάθεις».
* Είπε ο αββάς Αντώνιος: «Είδα
όλες τις παγίδες του εχθρού -του διαβόλου- απλωμένες πάνω στη γη. Και στέναξα
και είπα: Ποιος άραγε μπορεί να τις προσπεράσει; Και άκουσα φωνή να μου λέει: Η
ταπεινοφροσύνη».
* «Κανείς δεν μπορεί να εισέλθει
στη βασιλεία των ουρανών, χωρίς να δοκιμάσει πειρασμούς (=δοκιμασίες). Βγάλε
από τη μέση τους πειρασμούς και τότε κανείς δεν θα υπάρχει που να σώζεται.»
* Κάποιος που κυνηγούσε στην
έρημο άγρια ζώα, είδε τον αββά Αντώνιο να αστειεύεται με τους αδελφούς και
σκανδαλίστηκε. Θέλοντας δε ο γέροντας να τον διδάξει ότι είναι ανάγκη πού και
πού να συγκαταβαίνει κανείς στους αδελφούς, του λέγει: «Βάλε μία σαΐτα στο τόξο
σου και τέντωσέ το». Το έκαμε εκείνος. Του λέγει: «Τέντωσέ το πιο πολύ». Και το
τέντωσε. Και πάλι του λέγει: «Ακόμη πιο πολύ». Του απαντά τότε ο κυνηγός: «Αν
το τεντώσω υπερβολικά, θα σπάσει το τόξο». Και ο γέροντας του λέει: «Έτσι και
στο έργο του Θεού. Αν τεντώσουμε υπερβολικά τη συμπεριφορά μας απέναντι στους
αδελφούς, θα σπάσουν και αυτοί. Πρέπει λοιπόν πού και πού να συγκαταβαίνουμε
στους αδελφούς». Και έφυγε πολύ ωφελημένος από τον γέροντα. Οι δε αδελφοί,
στηριγμένοι, έφυγαν και πήγαν στον τόπο τους.
* Είπε ο αββάς Αντώνιος:
«Έρχεται καιρός που οι άνθρωποι θα παραλογίζονται. Και αν δουν κάποιον να μη
παραλογίζεται, θα ξεσηκωθούν εναντίον του, λέγοντας: «Εσύ είσαι παράλογος». Και
αυτό θα συμβεί, γιατί δεν θα είναι όμοιός τους».
* Τρεις από τους πατέρες είχαν
τη συνήθεια να πηγαίνουν κάθε χρονιά στον μακάριο Αντώνιο. Και οι μεν δύο τον
ρωτούσαν σχετικά με τους λογισμούς και τη σωτηρία της ψυχής. Ο άλλος όμως
σιωπούσε πάντα, μη ρωτώντας τίποτε. Μετά λοιπόν από πολύ καιρό, του λέγει ο
αββάς Αντώνιος: «Τόσο καιρό έρχεσαι εδώ και τίποτε δεν με ρωτάς». Και εκείνος
του αποκρίνεται και του λέγει: «Μου αρκεί μόνο να σε βλέπω, πάτερ».
* Κάποιος αδελφός είπε στον αββά
Αντώνιο: - «Προσευχήσου για μένα». Και ο Γέροντας του λέει: -«Ούτε εγώ σε
σπλαχνίζομαι ούτε ο Θεός, εάν σύ ο ίδιος δεν σπεύσεις με ζήλο να ζητήσεις από
τον Θεό».
* Είπε επίσης ότι ο Θεός δεν
επιτρέπει να ‘ρθουν οι μεγάλοι πειρασμοί στη γενιά αυτή όπως στις παλαιότερες,
γιατί γνωρίζει ότι είναι αδύναμοι και δεν αντέχουν.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς