2 Δεκεμβρίου: Μνήμη τοῦ ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Πορφυρίου, τοῦ Καυσοκαλυβίτου, τοῦ διορατικοῦ καὶ θαυματουργοῦ
Ο Άγιος Γέροντας Πορφύριος υπήρξε ναός αγιώτατος του
Παρακλήτου και της Θεοτόκου προσφιλέστατος, Άγγελος της αγάπης του Θεού προς
τους ανθρώπους, φως ουρανού πνευματικού, άνθος ευωδέστατον του Παραδείσου,
ιερουργός της ταπεινώσεως, εραστής των δογμάτων και λαμπρά λυχνία της
Εκκλησίας, των μοναχών και των οσίων η καλλονή, αληθινός ποιμήν και σεμνό
εγκαλλώπισμα των ιερέων, πατήρ ορφανών
και ξένων, ιατρός παντοίων νοσημάτων, προφήτης των μελλόντων, τον κόσμον
διηκόνησεν, αγαπά και ιάται πάντας, φρουρεί και πρεσβεύει, όπως τύχωμεν της
θεώσεως.
Ταῖς αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις,
ὁ Θεός, ἐλέησον, καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Ἀμήν.
Από
τις Διδαχές του Αγίου Γέροντα Πορφυρίου
Άγιος Γέροντας Πορφύριος: «Εκεί που απελπίζεσαι, ο Θεός σε
βοηθά»
«Όταν αμαρτάνεις, να
μην απελπίζεσαι. Με θάρρος και ελπίδα στο Θεό να μετανοείς και να πηγαίνεις
στον Πνευματικό που σου έχω υποδείξει, αν δεν μπορώ εγώ, και να τα
εξομολογείσαι. Έτσι μόνο θα σωθείς». «Δεν υπάρχει απελπισία μέσα στην Εκκλησία»
Εκείνο που έλεγε, κυρίως, ήτανε για τη σημασία της εξομολογήσεως.
Έλεγε: «Δεν υπάρχει απελπισία όταν είσαι μέσα στην Εκκλησία, ό,τι και να έχεις
κάνει, ό,τι και να έχεις υποστεί. Δεν υπάρχει απελπισία. Στενοχώρια μπορεί να
έχεις, αλλά απελπισία όχι. Ο Θεός, μέσα από την εξομολόγηση –τόνιζε πάρα πολύ
τη σημασία του Ιερέα, το χέρι του παπά… ήταν σαν να έβγαινε από εκεί η Θεία
Χάρη- σε βοηθά και ξεπερνάς αυτά τα οποία μπορεί να σε οδηγήσουν στα έσχατα
όρια της απελπισίας».
«Εκεί που απελπίζεσαι…» «Έχει ο Θεός. Εκεί που απελπίζεσαι,
σου στέλνει κάτι που δεν το περιμένεις… αρκεί να Τον πιστεύεις και να Τον
αγαπάς. Όπως και Εκείνος μας αγαπά και φροντίζει για εμάς, όπως ο κάθε πατέρας
για τα παιδιά του. Και όλοι μας είμαστε παιδιά Του Θεού. Και ό,τι καλό έχουμε,
το έχουμε από Τον Θεό. Είναι δικό Του το δώρο. Δεν έχεις ακούσει στην Εκκλησία
ότι: “Πᾶσα δόσις ἀγαθή καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθεν ἐστί καταβαῖνον, ἐκ σοῦ τοῦ Πατρός τῶν φώτων;”
Από το βιβλίο “Ανθολόγιο Συμβουλών” Γέροντος
Πορφυρίου Ιερομονάχου
Άγιος
Γέροντας Πορφύριος: «Από το Εγώ στο Εμείς»
«…Κανείς δεν πρέπει να θέλει να σωθεί μόνος του, χωρίς να
σωθούν και οι άλλοι. Είναι λάθος να προσεύχεται κανείς για τον εαυτό του, για
να σωθεί ο ίδιος.
Τους άλλους πρέπει ν’ αγαπάμε και να προσευχόμαστε να μη
χαθεί κανείς· να μπουν όλοι στην Εκκλησία. Αυτό έχει αξία.
Και μ’ αυτή την επιθυμία πρέπει να φεύγει κανείς απ’ τον
κόσμο, για να πάει στο μοναστήρι ή στην έρημο.
Όταν ξεχωρίζουμε τον εαυτό μας, δεν είμαστε χριστιανοί.
Αληθινοί χριστιανοί είμαστε, όταν αισθανόμαστε βαθιά ότι είμαστε μέλη του
μυστικού σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας, με μια συνεχή σχέση αγάπης.
Όταν ζούμε ενωμένοι εν Χριστώ, δηλαδή όταν ζούμε την ενότητα
μέσα στην Εκκλησία Του με το αίσθημα του ενός. Αυτό είναι το μεγαλύτερο βάθος,
η μεγαλύτερη έννοια που έχει η Εκκλησία. Εκεί βρίσκεται το μυστήριο· να ενωθούν
όλοι σαν ένας άνθρωπος εν Θεώ.
Είμαστε ένα ακόμη και με τους ανθρώπους που δεν είναι κοντά
στην Εκκλησία. Είναι μακριά από άγνοια. Η Εκκλησία είναι νέα ζωή εν Χριστώ.
Στην Εκκλησία δεν υπάρχει θάνατος, δεν υπάρχει κόλασις…»
Πηγή: www.vimaorthodoxias.gr
Άγιος
Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: Έτσι φεύγει η ανασφάλεια, η απελπισία και η κατάθλιψη
Όλα τα κακά αισθήματα, η ανασφάλεια, η απελπισία, η
απογοήτευση, που πάνε να κυριεύσουν την ψυχή, φεύγουν με την ταπείνωση. Αυτός
που δεν έχει ταπείνωση, ο εγωιστής, δεν θέλει να του κόψεις το θέλημα, να τον
θίξεις, να του κάνεις υποδείξεις. Στενοχωρείται, νευριάζει, επαναστατεί,
αντιδρά, τον κυριεύει η κατάθλιψη.
Η κατάσταση αυτή θεραπεύεται με τη χάρη. Πρέπει η ψυχή να
στραφεί στην αγάπη του Θεού. Η θεραπεία θα γίνει με το ν’ αγαπήσει τον Θεό με
λαχτάρα. Πολλοί άγιοί μας μετέτρεψαν την κατάθλιψη σε χαρά με την αγάπη προς
τον Χριστό. Παίρνανε δηλαδή την ψυχική δύναμη, που ήθελε να τη συντρίψει ο
διάβολος, και τη δίνανε στον Θεό και τη μεταβάλλανε σε χαρά και αγαλλίαση.
Η προσευχή, η λατρεία του Θεού μεταβάλλει σιγά-σιγά την κατάθλιψη
και τη γυρίζει σε χαρά, διότι επιδρά η χάρις του Θεού. Εδώ χρειάζεται να έχεις
τη δύναμη, ώστε ν’ αποσπάσεις τη χάρη του Θεού, που θα σε βοηθάει να ενωθείς
μαζί του. Χρειάζεται τέχνη. Όταν δοθείς στον Θεό και γίνεις ένα μαζί του, θα
ξεχάσεις το κακό πνεύμα, που σε τραβούσε από πίσω, κι εκείνο έτσι περιφρονημένο
θα φύγει. Στη συνέχεια, όσο θ’ αφοσιώνεσαι στο Πνεύμα του Θεού, τόσο δεν θα
κοιτάζεις πίσω σου, για να δεις αυτόν που σε τραβάει. Όταν σε ελκύσει η χάρις,
ενώνεσαι με τον Θεό. Κι όταν ενωθείς με τον Θεό και δοθείς σ’ Εκείνον, πάνε όλα
τ’ άλλα, τα ξεχνάς και σώζεσαι. Η μεγάλη τέχνη, λοιπόν, το μεγάλο μυστικό, για
ν’ απαλλαγείς απ’ την κατάθλιψη και όλα τ’ αρνητικά, είναι να δοθείς στην αγάπη
του Θεού.
Ένα πράγμα που μπορεί να βοηθήσει τον καταθλιπτικό είναι και
η εργασία, το ενδιαφέρον για τη ζωή. Ο κήπος, τα φυτά, τα λουλούδια, τα δέντρα,
η εξοχή, ο περίπατος στην ύπαιθρο, η πορεία, όλ’ αυτά, βγάζουν τον άνθρωπο απ’
την αδράνεια και του δημιουργούν άλλα ενδιαφέροντα. Επιδρούν σαν φάρμακα. Η
ασχολία με την τέχνη, τη μουσική κ.λπ. κάνουν πολύ καλό. Σ’ εκείνο, όμως, που
δίνω τη μεγαλύτερη σημασία είναι το ενδιαφέρον για την Εκκλησία, για τη μελέτη
της Αγίας Γραφής, για τις ακολουθίες. Μελετώντας τα λόγια του Θεού, θεραπεύεται
κανείς χωρίς να το καταλάβει.
Να σας διηγηθώ για μια κοπέλα, που ήλθε σ’ εμένανε τον
ταπεινό. Έπασχε από φοβερή κατάθλιψη. Δεν κατάφερε κάτι με τα φάρμακα. Παράτησε
τα πάντα, τη δουλειά της, το σπίτι της, τις απασχολήσεις της. Κι εγώ της είπα
αυτά που ξέρω. Της είπα για την αγάπη του Χριστού, που αιχμαλωτίζει την ψυχή,
διότι η χάρις του Θεού γεμίζει την ψυχή και την αλλάζει. Της εξήγησα ότι είναι
δαιμονική αυτή η δύναμη που καταλαμβάνει την ψυχή και μεταβάλλει την ψυχική
δύναμη σε κατάθλιψη, τη ρίχνει κάτω, τη βασανίζει και την αχρηστεύει. Την
συμβούλευσα ν’ ασχολείται με διάφορες απασχολήσεις, όπως, για παράδειγμα, με τη
μουσική που της άρεσε πρώτα κ.λπ. Τόνισα, όμως, περισσότερο τη στροφή και την
αγάπη της προς τον Χριστό. Της είπα ακόμη ότι μέσα στην Εκκλησία μας υπάρχει
θεραπεία με την αγάπη προς τον Θεό και την προσευχή, αλλά που θα γίνεται με
λαχτάρα. Αυτό είναι το μυστικό της θεραπείας. Αυτά δέχεται η Εκκλησία μας.
Πηγή: www.vimaorthodoxias.gr
Προσόμοια
τοῦ Ὁσίου. Ἦχος πλ. δ΄.
Ὧ τοῦ παραδόξου θαύματος.
Στίχ. Αἰνεῖτε αὐτὸν ἐπὶ ταῖς δυναστείαις αὐτοῦ, αἰνεῖτε αὐτὸν κατὰ τὸ πλῆθος τῆς μεγαλωσύνης αὐτοῦ.
Ὧ τοῦ παραδόξου θαύματος! Παῖς ἐν τῷ Ἄθωνι ὧν, τοῦ Βελίαρ τὸ φρύαγμα ἀνδρικὼς κατέβαλες, καὶ στεφάνους ἀπέλαβες· παῖς ὧν γερόντων σύνεσιν ἔδειξας, ἀγγέλων βίον, πάτερ, μιμούμενος. Ὅθεν χαρίσματα ὡς πορφύραν ἔλαβες πνευματικήν, ὅσιε Πορφύριε,
θεοφιλέστατε.
Στίχ.
Αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν ἤχῳ σάλπιγγος, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν ψαλτηρίῳ καὶ κιθάρᾳ
Ὧ τὸ παραδόξου θαύματος! Τὰ τοῖς ἀνθρώποις κρυπτὰ διοράσει ἐξήλεγχες, καὶ προφήτης γέγονας τῶν μελλόντων, πανόσιε. Τερατουργίαις πλείσταις ἐξέπληττες, καὶ τῶν δαιμόνων πλάνας
διέλυες· νόσους δ’ ἰώμενος, ἀσθενούντων γέγονας καταφυγή, κλονουμένων στήριγμα,
θεοχαρίτωτε.
Στίχ.Αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν τυμπάνῳ καὶ χορῷ, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνῳ
Ὧ τοῦ παραδόξου θαύματος! Πῶς τοῦ υἱοῦ τῆς βροντῆς εἰς τὰ ὕψη ἐλήλυθας, καὶ ἀποκαλύψεων τῶν ἐκείνου ηὐτύχησας; Χερουβικῆς ἀπέλαυσας γνώσεως, ἱερουργῶν πιστῶς τὴν ταπείνωσιν. Θείας ἐδέχου σὺ ἐπισκέψεις, ὅσιε, φωτοειδὼς λαμπῶν ἐν τῇ κλίνῃ σου, μακαριώτατε.
Στίχ. Αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυμβάλοις εὐήχοις, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν κυμβάλοις ἀλαλαγμοῦ. Πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν Κύριον.
Ὧ τοῦ παραδόξου θαύματος! Τῶν μυστηρίων Χριστοῦ παραδόξως μετέσχες σύ, εἰ καὶ εὑρισκόμενος τοῦ ναοῦ πόρρω ὅσιε, χερσὶν ἀγγέλων ὄντως δεχθεὶς ἐν σοὶ τὸν Θεῖον ἄνθρακα, ἱερώτατε. Ὅθεν ἐξέστησαν οἱ συνόντες τότε σοι τῇ μυστικῇ, θείᾳ κοινωνίᾳ σου, Θεὸν δοξάζοντες.
Δοξαστικόν. Ἦχος πλ.
α’.
Ὅσιε πάτερ, θείαν κλῆσιν δεξάμενος, σὴν βιοτὴν ἐν ἀγῶσι καὶ πένθει ἥνυσας, ὁρῶν πρὸς πατρίδα τὴν ἄνῳ. Καί, ταπεινώσει πολλῆ, ὑψωθείς, χαρισμάτων ἀπέλαυσας πλῆθος, πάθη καὶ νόσους ἰώμενος. Προφητικὰς ἀποκαλύψεις ἐδέξω, καί, διοράσει,
μυστήρια δηλῶν, τρανῶς πάντας ἐξέπληττες. Ἂλλ’ ὢ Πορφύριε, ὁσίων κλέος καὶ ἁγίων σύσκηνε, σὺν αὐτοῖς Χριστὸν δυσώπει, ἐλεηθῆναι τάς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς