6 Δεκεμβρίου: Μνήμη Ἁγίου Νικολάου, Ἀρχιεπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ

 Ο Άγιος της αγάπης και της αγαθοεργίας

 

Υπήρξε άγιος Πατήρ και Ποιμήν της Εκκλησίας από τα Πάταρα της Λυκίας, αφιερώθηκε στον ασκητικό βίο κι έγινε Αρχιεπίσκοπος Μύρων. Εμπνεόμενος από φιλάνθρωπα συναισθήματα, διέθετε την περιουσία του για να ανακουφίζει άπορα, ορφανά, πάσχοντες, χήρες, στενοχωρημένους οικογενειάρχες. Προστάτευσε τους πτωχούς, πρόσφερε δώρα σε παιδιά και απόρους, συνήθως στα κρυφά, χωρίς να αποκαλύπτει την ταυτότητά του. Ο Άγιος Νικόλαος, μυστικά σε τρεις νύκτες εξασφάλισε σ’ έναν πατέρα την προίκα για τις τρεις κόρες του, αφήνοντας 100 χρυσά φλουριά για την κάθε μία και τις γλίτωσε από βέβαιη διαφθορά. Ίδρυσε νοσοκομεία και διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα για τις ανάγκες των ανθρώπων. 

 Είχε φλογερή πίστη και αγάπη στο Χριστό, πνεύμα ομολογίας και παρρησίας, γι’ αυτό εμψύχωνε τους διωκόμενους  χριστιανούς από τους Ρωμαίους. Για τη στάση του αυτή διώχθηκε και εξορίσθη και ο ίδιος. Έλαβε μέρος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο το 325 μ.Χ, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας, και καταπολέμησε τις διδασκαλίες του Αρείου. Μάλιστα στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο χαστούκισε τον Άρειο, ο Μέγας Κωνσταντίνος τον φυλάκισε, αλλά ο Χριστός και η Παναγία ενέκριναν τη στάση του.

Προικίσθηκε με το χάρισμα της θαυματουργίας και έσωσε πολλούς ανθρώπους όσο ήταν στη ζωή αλλά και μετά τον θάνατό του. Αναφέρονται πλείστα θαύματα του αγίου, όπως η απελευθέρωση των τριών στρατηλατών, θεραπείες νοσούντων και αποκαταστάσεις φτωχών και αδικημένων.

Θεωρείται ο κατ' εξοχήν προστάτης των Ναυτικών, καθώς και του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού και Λιμενικού Σώματος, γιατί στο βίο του αναφέρονται πάμπολλα θαύματα που έχουν σχέση με τη θάλασσα.

Μετά τον θάνατο του ονομάστηκε «μυροβλύτης», διότι τα λείψανά του άρχισαν να αναβλύζουν άγιο μύρο, όπως και άλλων αγίων.

Στο στάδιο της πνευματικής μας προετοιμασίας για του Χριστού την Γέννηση, ας εμπνευστούμε από την σεβάσμια μορφή του Αγίου Νικολάου, Επισκόπου Μύρων, όπως περιγράφεται στην υμνολογία της Εκκλησίας μας: «Διδάσκαλος και καλός Ποιμήν, ιατρός των νοσούντων, ρύστης των κινδυνευόντων, προστάτης των αμαρτωλών, θησαυρός των πενήτων, παραμυθία των θλιμμένων, συνοδίτης των οδοιπόρων, κυβερνήτης των εν θαλάσση, των πάντων αντιλήπτωρ, μέγιστος Ιεράρχης και θερμός ικέτης προς τον Θεόν».

Ταῖς αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις,

Χριστέ  ὁ Θεός,

 ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.

 

Δοξαστικόν. Δόξα Πατρί… Ἦχος πλ. α’

Σαλπίσωμεν ἐν σάλπιγγι ᾀσμάτων, σκιρτήσωμεν ἑόρτια, καὶ χορεύσωμεν ἀγαλλόμενοι, τῇ ἐτησίῳ πανηγύρει τοῦ θεοφόρου Πατρός, βασιλεῖς καὶ ἄρχοντες συντρεχέτωσαν, καὶ τὸν δι’ ὀνείρου φρικτῆς ἐπιστασίας, βασιλέα πείθοντα, ἀναιτίους κρατουμένους τρεῖς, ἀπολῦσαι στρατηλάτας, ἀνυμνείτωσαν. Ποιμένες καὶ Διδάσκαλοι, τόν τοῦ καλοῦ Ποιμένος, ὁμόζηλον Ποιμένα, συνελθόντες εὐφημήσωμεν. Οἱ ἐν νόσοις τὸν ἰατρόν, οἱ ἐν κινδύνοις τὸν ῥύστην, οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸν προστάτην, οἱ πένητες τὸν θησαυρόν, οἱ ἐν θλίψεσι τὴν παραμυθίαν, τὸν συνοδίτην οἱ ὁδοιπόροι, οἱ ἐν θαλάσσῃ τὸν κυβερνήτην΄ οἱ πάντες τὸν πανταχοῦ θερμῶς προφθάνοντα, μέγιστον Ἱεράρχην, ἐγκωμιάζοντες οὕτως εἴπωμεν΄ Πανάγιε Νικόλαε, πρόφθασον, ἐξελοῦ ἡμᾶς τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης, καὶ σῶσον τὴν ποίμνην σου ταῖς ἱκεσίαις σου.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς