Η αληθινή αγάπη του Χριστού είναι πάντοτε συνυφασμένη με την
προσφορά, τη θυσία, την ανιδιοτέλεια, την ελεημοσύνη. Στις «Παροιμίες» της
Παλαιάς Διαθήκης, ο σοφός Σολομών σημειώνει: «Δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν» (Παροιμ.ιθ´17).
Αυτός που ελεεί τον πτωχό αδελφό, στην ουσία δανείζει στο Θεό.
Η αξία της ελεημοσύνης είναι πολύ μεγάλη είτε είναι υλική
είτε πνευματική. Την αρετή αυτή, την συμπεριέλαβε ο Κύριος στον πέμπτο
μακαρισμό: «Μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται» (Ματθ. 5,7). Η
ελεημοσύνη, ως έμπρακτη αγάπη, είναι αρχαία χριστιανική συνήθεια και μεγάλη
αρετή, αρετή των Αγίων. Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας και όλοι οι άγιοι, την
αρετή αυτή την είχαν καθημερινό μέλημα στη ζωή τους.
Ο άγιος Φιλάρετος ήταν υπόδειγμα κάθε αρετής και ιδιαίτερα της
αγαθοεργίας. Έζησε στους χρόνους του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου και της
μητέρας αυτού Ειρήνης της Αττικής (780 - 797 μ.Χ.). Γεννήθηκε στο χωριό Αμνία
(ή Αμνεία) της Γάγγρας (Παφλαγονία) από ευσεβείς γονείς, τον Γεώργιο και την
Άννα. Παντρεύτηκε την Θεοσεβώ και απόκτησε τρία παιδιά. Ένα γιο, τον Ιωάννη,
και δύο κόρες, που την πρώτη έλεγαν Υπατία και τη δεύτερη Ευανθία. Ο Φιλάρετος
ήταν γεωργός και από τα εισοδήματά του, πλουσιοπάροχα μοίραζε ελεημοσύνη στους
φτωχούς. Πεινασμένο έβρισκε; τον χόρταινε. Γυμνό; τον έντυνε. Χήρα και ορφανό;
βοηθούσε και παρηγορούσε.
Αλλά ο Θεός επέτρεψε και ο Φιλάρετος κάποτε κατάντησε πολύ
φτωχός. Τα κτήματά του τα άρπαξαν οι γείτονές του και το βίος του
διασκορπίστηκε .Όλα αυτά τα υπέμεινε χωρίς ποτέ να λυπηθεί ή να βλαστημήσει ή
να αγανακτήσει. Στο τέλος του έμειναν μόνο τα μελίσσια του, 250 κυψέλες,
δυνατές και παραγωγικές. Και όταν ερχόταν προς αυτόν κάποιος φτωχός, μη έχοντας
τι άλλο να του δώσει, τον έπαιρνε, πήγαινε στα μελίσσια, τρυγούσε μια κυψέλη
και έδινε το μέλι στο φτωχό για να χορτάσει. Με τον τρόπο αυτό είτε ήταν καιρός
για να τρυγήσει είτε δεν ήταν, εξάλειψε όλα τα μελίσσια του.
Ο Θεός που είδε την ασυναγώνιστη πίστη του οικονόμησε με την
πρόνοιά Του, ώστε ο Κωνσταντίνος ο γιος της βασίλισσας Ειρήνης, να πάρει για
γυναίκα του την εγγονή του Αγίου, Μαρία, επειδή ήταν πολύ ωραία στην ψυχή και
στο σώμα. Τους γάμους τέλεσε ο Άγιος Ταράσιος τον Νοέμβριο του 788 μ.Χ., ο
οποίος ήταν τότε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Τον δε Φιλάρετο, ο Αυτοκράτορας
τον τίμησε με το αξίωμα του υπάτου (έπαρχος). Έτσι έγινε κάτοχος πολλού
πλούτου, που τον διαμοίραζε ακόμα πιο άφθονα στους φτωχούς.
Λίγο πριν πεθάνει, κάλεσε τους συγγενείς του και είπε τα
εξής: «Παιδιά μου, μη ξεχνάτε ποτέ τη φιλοξενία, μη επιθυμείτε τα ξένα πράγματα,
μη λείπετε ποτέ από τις ακολουθίες και λειτουργίες της Εκκλησίας, και γενικά
όπως έζησα εγώ έτσι να ζείτε και εσείς». Και αυτά αφού είπε, ξεψύχησε με τη
φράση: «γενηθήτω τὸ θέλημά σου». Ο Άγιος Φιλάρετος είναι ο προστάτης της
Μελισσοκομίας. Η Κάρα του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Αγίας Λαύρας
Καλαβρύτων.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’.
Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως περιουσίᾳ, διεσκόρπισας τοῖς δεομένοις τὸν προσιόντα σοι πλοῦτον, Φιλάρετε· καὶ εὐσπλαχνίᾳ κοσμήσας τὸν βίον σου, τὸν χορηγὸν τοῦ ἐλέους ἐδόξασας· Ὃν ἱκέτευε δοθῆναι τοῖς εὐφημοῦσι σε ῥανίδα οἰκτιρμῶν καὶ θεῖον ἔλεος.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις τῶν πενήτων ὁ προμηθεύς, καὶ τῶν δυστυχούντων, ἀντιλήπτωρ καὶ βοηθός· χαίροις ὁ ἐν οἴκτῳ, τὸν Λόγον θεραπεύσας, Φιλάρετε τρισμάκαρ, Δικαίων σύσκηνε.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς