Από την Παραβολή του Ευαγγελίου με τον πλούσιο και τον
Λάζαρο, προβληματιζόμαστε και διδασκόμαστε. Τα έργα μας, οι επίγειες επιλογές
μας καθορίζουν την αιώνια ευτυχία ή την αιώνια δυστυχία μας. Είναι γεγονός ότι
σε αυτόν τον κόσμο, γυμνοί ερχόμαστε και γυμνοί απερχόμαστε. Ωστόσο οι πλούσιοι
και οι πτωχοί συνυπάρχουν στην κοινωνική ζωή, αλληλοεξαρτώνται κι έχουν ανάγκη
ο ένας από τον άλλον. Και βέβαια ο πλούτος ως άψυχο αγαθό δεν θα πρέπει να
καθίσταται εμπόδιο στην πνευματική ζωή του ανθρώπου. Η καλή και σωστή
διαχείριση των αγαθών οδηγεί στη σωτηρία των πλουσίων και η αγαθοεργία και
φιλανθρωπία στην ανακούφιση των πτωχών.
Η υπερτίμηση όμως των υλικών αγαθών, ο εγωισμός και η
προσκόλληση σε αυτά, καθιστά τον άνθρωπο αδιάφορο, αλαζόνα και άσπλαχνο
απέναντι στους γύρω συνανθρώπους του. Δεν υπάρχει ενδιαφέρον για την ψυχή, για
τα πνευματικά αγαθά και τις αξίες. Δεν συγκινείται η ψυχή, καλοπερνά, δεν
ελεεί, δεν βλέπει δίπλα του τον πάσχοντα άνθρωπο που υποφέρει και υπομένει. Η
σκλήρυνση της ψυχής και της συνείδησης ως κατάσταση, οδηγεί στον πνευματικό και
σωματικό θάνατο.
Όμως, μετά το θάνατο υπάρχουν ο
Παράδεισος και η κόλαση. Παράδεισος είναι η ζωή κοντά στο Χριστό και τους
Αγίους, δηλαδή η Βασιλεία του Θεού. Κόλαση είναι η απόλυτη μοναξιά και το
σκοτάδι, η απουσία της αγάπης. Η Εκκλησία μας διδάσκει την Ανάσταση του Χριστού
και την αιώνια ζωή, ότι η ζωή συνεχίζεται μετά το θάνατο και τότε όλες οι
αδικίες αποκαθίστανται. Ωστόσο από την επίγεια ζωή μας ζούμε την πρόγευση του
Παραδείσου ή της Κολάσεως, ανάλογα με τις επιλογές και τις πράξεις μας.
Γι’ αυτό όλες οι αδικίες, οι ανισότητες και οι δοκιμασίες ας
μην μας αποθαρρύνουν και οδηγούμαστε στην ολιγοπιστία. Έχουμε τον Κύριο οδηγό
και συμπαραστάτη, την Παναγία μας Καταφυγή και Παραμυθία, του Αγίους μας να μας
δείχνουν το δρόμο της καρτερικής υπομονής κι ελπίδας και τα Μυστήρια της
Εκκλησίας μας, που μας καθαρίζουν και μας δυναμώνουν στην προετοιμασία για την
αιώνια ευτυχία μας. Ας είμαστε πνευματικοί και έξυπνοι αγωνιστές στον
ευλογημένο αγώνα της παρούσας ζωής. Γένοιτο.
Δοξαστικόν. Εωθινόν Α’. Ἦχος α’.
Εἰς τὸ ὄρος τοῖς Μαθηταῖς ἐπειγομένοις, διὰ τὴν χαμόθεν ἔπαρσιν, ἐπέστη ὁ Κύριος, καὶ προσκυνήσαντες αὐτὸν καὶ τὴν δοθεῖσαν ἐξουσίαν, πανταχοῦ διδαχθέντες, εἰς τὴν ὑπ’ οὐρανὸν ἐξαπεστέλλοντο, κηρῦξαι τὴν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν, καὶ τὴν εἰς Οὐρανοὺς ἀποκατάστασιν· οἷς καὶ συνδιαιωνίζειν, ὁ ἀψευδὴς ἐπηγγείλατο, Χριστὸς ὁ Θεός, καὶ Σωτὴρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς