«Τὶς ἐστί μου πλησίον; …
Η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη είναι από τα ωραιότερα κείμενα
του ιερού Ευαγγελίου, που ερμηνεύει τη διδασκαλία της Εκκλησίας και δείχνει την
αποστολή της μέσα στον κόσμο. Και η Αγία μας Εκκλησία είναι το κατεξοχήν ιερό
εργαστήριο της Αγάπης, είναι το Σώμα της Εσταυρωμένης Αγάπης, του Θεανθρώπου
Ιησού Χριστού. Η τήρηση των δύο εντολών, η αγάπη προς τον Θεό και η αγάπη προς
τον οποιονδήποτε πλησίον, πρέπει να είναι έμπρακτη. Γι’ αυτό, όταν ο άνθρωπος
αυτοθυσιάζεται και αυτοπροσφέρεται, μοιάζει με τη θεϊκή αγάπη.
Η έμπρακτη αγάπη με τη φωτεινή παρουσία του Ευαγγελίου,
εμπερικλείει ταπείνωση, ανιδιοτέλεια, απλότητα, υπομονή, προσευχή, ευγένεια,
καλοσύνη.
Ένα διεισδυτικό βλέμμα στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη μας
διδάσκει την έμπρακτη αγάπη και τον τρόπο της έκφρασής της. Η έμπρακτη αγάπη
προϋποθέτει: προσωπική συνάντηση με τον πάσχοντα – θυσία χρόνου, όχι βιασύνη –
προσφορά αγαθών – φροντίδα μεταφοράς – έξοδο από το προσωπικό μας πρόγραμμά
(αναβολή ταξιδίου) – σωματική φροντίδα και επιμέλεια του αρρώστου – δαπάνη
χρημάτων για περαιτέρω φροντίδα – επανάληψη επισκέψεως για ολοκλήρωση της
στήριξης.
Η θυσιαστική αγάπη είναι η ουσία της ζωής και το θεμέλιο της
Εκκλησίας. Κι επομένως, ποιος είναι ο πραγματικός πλησίον; «Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ᾿ αὐτόν, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη .…ὁ ποιήσας τὸ ἔλεος μετ᾿ αὐτοῦ». «Εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως». (Λουκ. ι΄37)
Τελικά η έμπρακτη αγάπη στο Θεό και στους συνανθρώπους μας,
μας οδηγεί στη συνάντησή μας με τον Χριστό, στην αιώνια ζωή.
Εκ της Ιεράς Μονής