Ο Όσιος Χαρίτων ο Ομολογητής από το Ικόνιο έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Αυρηλιανού (270 - 275 μ.Χ.). Ήταν ευσεβής, ενάρετος, με «παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Αγαπητός κι αξιοσέβαστος. Γενναίος και τολμηρός ομολογούσε την πίστη του μόνο στον αληθινό Θεό και όχι στα άψυχα είδωλα. Όταν συνελήφθη άντεξε στα φρικτά βασανιστήρια, πιστεύοντας ακράδαντα στη δύναμη του Χριστού, γι’ αυτό και γιατρευόταν παραδόξως από τον Κύριο.
Όταν δολοφονήθηκε ο διώκτης του Αυρηλιανός, ελευθερώθηκε από τα δεσμά της φυλακής και κατέφυγε στα Ιεροσόλυμα σε σπήλαιο στη Φαράν, όπου μόνασε ιδρύοντας μοναστήρι. Για να αποφύγει τη δόξα των ανθρώπων, αναχώρησε σε άλλο ερημικό σπήλαιο, αλλά ο Θεός τον φανέρωσε στον κόσμο κάνοντας θαύματα. Και πάλι ίδρυσε νέο μοναστήρι, όπου κατέφευγαν άνθρωποι μιμούμενοι τη ζωή του. Αφού καθοδήγησε πολλούς ανθρώπους, επιζήτησε την ησυχία και την ταπείνωση σ’ ένα σπήλαιο κρεμαστό, όπου ησύχασε ως το τέλος της ζωής του. Φανέρωσε όμως σε όλους τους μαθητές του τον ίδιο το Θεό και την αγάπη Του. Ο άγιος άφησε πνευματική διαθήκη στους μαθητές του, να είναι ακλόνητοι στην πίστη, να φυλάξουν την παρθενία με την καθαρότητα του σώματος, να νηστεύουν, να προσεύχονται με συντριβή και δάκρυα, να έχουν μνήμη θανάτου. Μεγάλα κακά είναι η υπερηφάνεια και η κατάκριση. Διορθώνονται όμως με τα δάκρυα της μετανοίας, την εξομολόγηση, τη νηστεία, την προσευχή, τη συγχωρητικότητα.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Χαρίτων τοῦ Πνεύματος, καταυγασθείς ταῖς αὐγαίς, φωστὴρ ἐχρημάτισας,
τῆς ἐναρέτου ζωῆς, Χαρίτων μακάριε, σὺ γὰρ ὁμολογία,
ἀληθείας ἐμπρέψας, ἔλαμψας ἐν ἐρήμῳ, ἐγκράτειας τοὶς πόνοις.
Διὸ τῶν εὐφημούντων σέ, Πάτερ μνημόνευε.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς