Αυξάνεις την υπομονή σου.
Διατηρείς την καθαρότητά σου!
Αντέχεις στις θλίψεις και τους πόνους.
Προσφέρεσαι σιωπηλά.
Ευεργετείς διακριτικά.
Κινείσαι μέσα στο κλίμα της υψοποιού ταπεινώσεως.
Απομακρύνεις τη μοναξιά.
Φυγαδεύεις την
μελαγχολία.
Θωρακίζεσαι με την προσευχή.
Τελειοποιείσαι μέσα στην ατμόσφαιρα της αγάπης.
Βιώνεις την αναφαίρετη χαρά.
Ζεις μέσα στο θέλημα του Θεού.
Οδηγείς και άλλους στη σωτηρία.
Μόνο κάτω από τη σκέπη Της!
Εάν αγαπούμε και τιμούμε την Παναγία μας, θα λάβουμε τα
μηνύματά της. Αυτό εξαρτάται από την
πνευματική μας δίψα και τη στάση μας απέναντι στα υλικά αγαθά. Η προτροπή του
ιερού Χρυσοστόμου είναι πάντα επίκαιρη.
«Ἐν τοῖς οὐρανίοις ἀεί τοῦ πλείονος ἕκαστος ὀρεγέσθω. Ἐπί δὲ τῆς γῆς τῆς χρείας, τῆς αὐταρκείας. Μηδέν πλέον ζητείτω, ἵνα οὕτω ἐπιτύχη τῶν ὄντως ἀγαθῶν».
(Χρυσόστομος Ε.Π.Ε. 22, 566)
(= Για τα ουράνια να είσαι αχόρταγος. Για τα
γήϊνα να αρκείσαι στα αναγκαία. Να μη ζητάς τίποτε παραπάνω, για ν’ αποκτήσεις
τα αληθινά αγαθά.)
Ἐξαποστειλάρια τῆς Παναγίας.
Ὁ οὐρανόν τοῖς ἄστροις... Ἦχος γ’
Ἀπόστολοι ἐκ περάτων, συναθροισθέντες ἐνθάδε, Γεθσημανῆ τῷ χωρίῳ, κηδεύσατέ μου τὸ σῶμα, καὶ σύ, Υἱὲ καὶ Θεέ μου, παράλαβέ μου τὸ πνεῦμα.
Ὁ γλυκασμὸς τῶν Ἀγγέλων, τῶν θλιβομένων ἡ χαρά, χριστιανῶν ἡ προστάτις, Παρθένε Μήτηρ Κυρίου, ἀντιλαβοῦ μου καὶ ῥῦσαι, τῶν αἰωνίων βασάνων.
Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω, πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, μή μου ἐλέγξῃ τὰς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων, παρακαλῶ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει.
Χρυσοπλοκώτατε πύργε, καὶ δωδεκάτειχε πόλις, ἡλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα τοῦ Βασιλέως, ἀκατανόητον θαῦμα, πῶς γαλουχεῖς τὸν Δεσπότην;
«Μὲς στὴν ἀγκάλη σου, ὦ θαύμα! Κρατᾶς τὸ Θεό μας, Μητέρα, κι εἶσαι ἀπ’ τὴ γῆ κι ἀπ’ τοὺς κόσμους τῶν ἄστρων, ἐσύ, Πλατυτέρα!»
(Γ. Βερίτη, Μάνα Γλυκύτατη…)
Ἐκ τῆς Ιερᾶς Μονῆς