Ο πλούσιος νεανίσκος είχε πνευματικές αναζητήσεις. Τηρούσε
βέβαια τυπικά τις εντολές του Θεού με καλές πράξεις. Η αγάπη του όμως για τον
πλούτο ήταν τόσο μεγάλη, ώστε δεν μπόρεσε να αποδεσμευθεί από αυτόν και να
εφαρμόσει και στην πράξη την πίστη του. Γι’αυτό καταφεύγει στο Χριστό και Τον
ερωτά: «τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; ».
Ο δρόμος προς τη σωτηρία χρειάζεται αυτοέλεγχο, αυτογνωσία
και ειλικρίνεια, αρετές που μας αποδεσμεύουν από όλα τα υλικά εμπόδια και μας
προσκολλούν στα αιώνια αγαθά. Η αποδέσμευση αυτή γίνεται μέσω των Μυστηρίων της
Εκκλησίας μας και οδηγεί στην πνευματική ελευθερία, στην αγάπη προς τον Θεό και
στο συνάνθρωπο, στην υπακοή του θελήματος του Θεού. Η απάντηση του Κυρίου
απαιτεί θυσίες πολλές και υπέρλογες, αλλά οδηγεί στη σωτηρία: «ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι». Με αυτόν τον
τρόπο μπορούμε να γίνουμε γνήσιοι χριστιανοί, πιστοί ακόλουθοι του Ιησού
Χριστού, αφού Τον εμπιστευθούμε ολοκληρωτικά και απόλυτα. Μας ζητεί να Τον
μιμηθούμε ακολουθώντας Τον στα βήματά Του. Είμαστε «κατ’εικόνα» και καλούμαστε
να γίνουμε «καθ’ὁμοίωσιν». Εκείνος θα μας βοηθήσει, το διαβεβαίωσε: «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν».
Ωστόσο ο νεανίσκος «ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα». Ας διερωτηθούμε. Μήπως κι εμείς δεν συνδεθήκαμε πολύ με
τα φθαρτά και τα εγκόσμια αγαθά; Δεν συνηθίσαμε στην καλοπέραση; Αξίζει να
συνδέσουμε τη ζωή μας με τον τελικό προορισμό μας, τη Βασιλεία των Ουρανών. Ας
πιστεύσουμε στο αιώνιο, αφού είμαστε πλασμένοι για την αιωνιότητα.
Εκ της Ιεράς Μονής